PRAEFATIO Q. Ennii poesim per multorum libros dispersam qui in unum conligere et emendate scriptas particulas in integrioris aliquam corporis speciem restaurare hodie susceperit, is uereor ut cuiquam aut superuacaneum laborem subire aut intempestiuam insumere operam uideatur. Nam cum nostra demum aetas etiam remotissimis, quae diu neglectae iacebant, litterarum Romanarum partibus exoptatam lucem attulerit, tum superiorum Ennii editionum uix ulla est, quae desiderio paullo seueriori satis facere possit. Etenim ne quid iniquius de Stephanorum cura iudicem, quos conquirendi Ennianas reliquias initium fecisse constat, uel ipsa Columnae laudabilis industria multum afuit, ut omnia, quae in hoc genere praestari debeant, confecerit. Ni mirum interpretem tam rerum quam dictionis Ennianae pro illa quidem aetate egregie se gessit, criticam operam, qua maxime indigebant hi uersus, parum intente nauauit, nec fere attigit disponendi ac probabili, quo olim fuissent ordine, conectendi fragmenta officium. Neque is qui repetendo Columnae libro praefuit Hesselius, nouare quicquam in auctoris opere instituit; supplementum tantum huic nouae editioni uarias eruditorum in Ennium notas et castigationes subiecit. Praeter illos autem nemo, quae de Ennii carminibus super sunt, omnia comprehendit: sed tragici epicique tantum generis particulae, in duos quasi granorum aceruulos conlectae, tractabantur seorsim. Ac tragoediae quidem reliquiis, in tragicorum Latinorum corpore receptis, olim Delrio, Scriuerius, Vossius, nuper, hoc est trium fere saeculorum interuallo, Bothius studiosam sed parum a fide et numerorum doctrina subtiliore commendabilem operam adhibuerunt. Annales autem edendi curam Merula suscepit, ingeniosus Batauus: sed nimium indulgens ingenio nec emendatione profuit insignius, nec felicius fragmentorum, quam praecipue agebat, dispositionem instituit. Qui ne perspexit quidem, quos fines huic coniecturali critices generi ipsa natura rerum praefigat: in quo genere hariolandi ac temere opinandi uberior materies, seueritate argumentandi aut rationum necessitate probari pauca possint. Vnde Merulam non eum fuisse apparet, cuius praecipue uestigiis editor annalium recentior insisteret: et tamen eius auctoritati se addixit, qui nouissime annales Lipsiae edidit, sed ita edidit, fere ut Merulae librum exscribendum operis tradidisse uideretur. Propriae sibi dotis hoc tamen editor Lipsiensis habet, quod eam, quae ab Merula prodiit, dispositionem annalium suppleuit, tanto ni mirum successu, uix ut ulli frustulo minutiori in retexta carminis tela sedem non concederet: quasi eius, qui deperditi scriptoris fragmenta edit, haec sit praecipua laus, ne quid incertum sibi aut obscurum fateatur. Itaque patebat haec, in qua cum fructu litterarum non tenui elaborare uidereris, prouincia: sed eam diu destitutam nescio quo pacto nemo obtinuit: nec ego ut accesserim, hoc meo libero consilio factum, aut quod mea me studia ultro in hunc maxime campum duxissent. Cum enim deuersarer in longe alia litterarum nostrarum regione, autumno anni CIOCCCLI ordo philosophorum Bonnensis de Ennio iussit ita certari, ut praemissa de poëtae uita, arte et scriptis disputatione eius annalium fragmenta emendentur, disponantur, inlustrentur.' Adliciente quaestionis gratia, quae mihi uidebatur, et laudis |