Lucian. } II. ΔΙΟΓΕΝΗΣ και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Διογένης. Τι τοῦτο, ὦ Αλέξανδρε, καὶ σὺ τέθνηκας, ὥσπερ ἡμᾶς ἅπαντες ; Αλέξανδρος, Ορος, ὦ Διόγενες" οὐ παράδοξον δὲ, εἰ άνθρωπος ὤν ἀπέθανον, Διογένης. Οὐκοῦν ὁ Αμμων ἐψεύδετο, λέγων ἑαυτοῦ σε είναι υἱόν σὺ δὲ Φιλίππου ἆρα πα Αλέξανδρος. Φιλίππου δηλαδή· οὐ γὰρ ἂν ἐτεθνήκειν Αμμωνος ών. αν Διογένης. Καὶ μὴν καὶ περὶ τῆς Ὀλυμπιάδος ὅμοια ἐλέγοντο, δράκοντα ὁμιλῶν αὐτῆ, καὶ βλέπεθαι ἐν τῇ εὐνῇ· εἶτα οὕτω σε τεχθῆναι τὸν δὲ Φίλιππον ἐξηπατήθαι οἰόμειον πατέρα του είναι ο Αλέξανδρος. Καγὼ ταῦτα ἤκουον ὥσπερ σύ νῦν δὲ ὁρῶ ὅτι οὐδὲν ὑγιὲς οὔτε ἡ μήτης οὔτε οἱ τῶν Αμμωνίων προφῆται ἔλεγον. Διογένης. Διογένης. ̓Αλλὰ τὸ ψεῦδος αὐτῶν οὐκ ἄχρησόν σοι, ὦ ̓Αλέξαν δρε, πρὸς τὰ πράγματα ἐγένετο πολλοὶ γὰρ ὑπέπτησσον θεὸν είναι σε νομίζοντες· ἀτὰς εἰπέ μοι, τίνι τὴν τοσαύτην ἄρ χην καταλέλοιπας; Αλέξανδρος. Οὐκ οἶδα, ὦ Διόγενες· οὐ γὰρ ἔφθασα ἐπισκῆψαί τι περὶ αὐτῆς, ἢ τοῦτο μόνον, ὅτι ἀποθνήσκων Περδίκκα τὸν δακτύλιον ἐπέδωκα· πλὴν ἀλλὰ τί γελᾶς, ὦ Διόγενες Διογένης, ท Τί γὰρ ἄλλο ἢ ἀνεμνήθην, οἷα ἐποίει ἡ Ἑλλάς, ἄρτι σε παρειληφότα τὴν ἀρχὴν κολακεύοντες, καὶ προσάτην αἱρούμενοι, καὶ σρατηγὸν ἐπὶ τοὺς βαρβάρους, ἔνιοι δὲ καὶ τοῖς δώδεκα θεοῖς προστιθέντες, καὶ νεως οἰκοδομούμενοι, καὶ θύον τες ὡς δράκοντος υἱῷ· ἀλλ ̓ εἰπέ μοι, που σε οἱ Μακεδόνες ἔθαψαν; Αλέξανδρος. Ετι ἐν Βαβυλῶνι κείμαι τρίτην ταύτην ἡμέραν ὑπισχν ται δὲ Πτολεμαῖος ὁ ὑπασπιςὴς, ἔνποτε ἀγάγη χολὴν ἀπὸ τῶν θορύβων τῶν ἐν ποσὶν, ἐς Αἴγυπτον απαγαγών με θάψειν ἐκεῖ, ὡς γενοίμην εἷς τῶν Αἰγυπτίων θεῶν, Διογένης. Μὴ γελάσω, ὦ Αλέξανδρε, ὁρῶν ἐν ἄδον ἔτι σε μωραί κοντα, καὶ ἐλπίζονται Αννουβιν, ἢ Οσιριν γενέθαι; πλὴν ἀλλὰ ταῦτα μὲν, ὦ θειότατε, μὴ ἐλπίσης· οὐ γὰρ Θέμις ανελ Lucian. αν Lucian. ἀνελθείν τινα τῶν ἅπαξ διαπλευσάντων τὴν λίμνην, καὶ ἐς τὸν ἔἴσω τοῦ ςομίου παρελθόντων· οὐ γὰρ ἀμελὴς ὁ Αἰακὸς; οὐδ ̓ ὁ Κέρβερος εὐκαταφρόνητος· ἐκεῖνα δὲ ἡδέως αν μάθοιμι παρά σου, πῶς φέρεις ὁποτ ̓ ἂν ἐννοήσης ὅσην εὐδαιμονίαν ὑπὲρ γῆς ἀπολιπών, αφίξαι, σωματοφύλακας, καὶ ὑπασπιςὰς, καὶ σατράπας, καὶ χρυσὸν τοσοῦτον, καὶ ἔθνη προσκυνοῦντα, καὶ Βαβυλῶνα, καὶ Βάκτρα, καὶ τὰ μεγάλα θηρία, καὶ τιμὴν, καὶ δόξαν, καὶ τὸ ἐπίσημον εἶναι ἐλαύνοντα, διαδεμένον ται νία λευκῇ τὴν κεφαλὴν, πορφυρίδα ἐμπεπαρμένον· οὐ λυπῇ ταῦτά σε ὑπὸ τὴν μνήμην ἰόντα; τί δακρύεις, ὦ μάταιε; οὐδὲ ταῦτά σε ὁ σοφὸς ̓Αριςοτέλης ἐπαίδευσε μὴ οἴεπαι βέ βαια εἶναι τὰ παρὰ τῆς τύχης ; Αλέξανδρος. Σοφός; απάντων ἐκεῖνος κολάκων ἐπιτριπτότατος ὢν; ἐμὲ μόνον ἔασον τὰ ̓Αριςοτέλους εἰδέναι, ὅσα μὲν ἔτησε παρ' ἐμοῦ, οἷα δὲ ἐπέτελλεν ὡς δὲ κατεχρητό μου τῇ περὶ παι· δείαν φιλοτιμία θωπεύων, καὶ ἐπαινῶν, ἄρτι μὲν ἐς τὸ κάλο λος, ὡς καὶ τοῦτο μέρος ἔν ταγαθοῦ, ἄρτι δ ̓ ἐς τὰς πράξεις, καὶ τὸν πλοῦτον· καὶ γὰρ αὐ καὶ τοῦτ ̓ ἀγαθὸν ἡγεῖτ ̓ εἶναι, ὡς μὴ αἰσχύνοιτο καὶ αὐτὸς λαμβάνων γόης, ὦ Διόγενες, ἄνθρωπος, καὶ τεχνίτης· πλὴν ἀλλὰ τοῦτό γε ἀπολελαυκα αὐτοῦ τῆς σοφίας, τὸ λυπᾶται ὡς ἐπὶ μεγίσοις ἀγαθοῖς, κατηριθμήσω μικρῷ γε ἔμπροσθεν. Διογένης, Αλλ οἶθα, ο δράσεις; ἄκος γάρ σοι τῆς λύπης ὑπο θήσομαι, ἐπεὶ ἐνταῦθα γε ἐλλέβορος οὐ φύεται σὺ δὲ κα Λήθης ὕδωρ χαιδὸν ἐπισπασάμενος πίε, καὶ αὖθις πίε, και και το πολ πολλάκις· οὕτω γὰρ ἂν παύσῃ ἐπὶ τοῖς Αριςοτέλους ἀγαθοῖς αν ανιώμενος καὶ γὰς καὶ Κλῶτον ἐκεῖνον ὁρῶ, καὶ Καλλιπένης ἀμύναιντό σε, ὧν 7 Lucian. Beisp. Samml. 6. B. Fene Senelon. Fenelon. François de Salignac de la Motte Fenelon, geb. zu Quercy 1651, gest. zu Cambray, wo er Erzbischof war, 1715, ein Schriftsteller von eben so edlem und liebenswürdigen Charakter, als von ausgezeichnetem Talent und dent feinsten Geschmack. Er schrieb seine Todtengespräche für die Erziehung eines Prinzen, und zur Ausbildung seiner Grundsäge. Daher die moralische Wendung, welche er denfelben durchgängig ertheilte, und die von manchen mit unrecht daran getadelt ist. Vielmehr erhielten sie eben dadurch einen Susah des innern Werths, den die Lucianischen Gespräche dieser Art nicht haben, der überhaupt mehr den Zus stand des Schattenreichs, als die Entwickelung der Gesinnungen zum Augenmerk wählte, und wovon diese Dialogen durchaus nicht als Nachahmungen anzusehen find. Fenelon's Tods tengespräche bleiben immer die schönsten und lehrreichsten Mußter dieser Gattung, und das Anziehende ihres Inhalts gewinnt durch die große Eleganz ihrer Einkleidung nicht wes nig. Zwei solche Gespräche von ihm, die sich wenigstens in den åltern Sammlungen nicht finden, und die Monville zuerst aus der Handschrift als Anhang zu seiner ziemlich sel ten gewordenen Vie de Pierre Mignard, Premier Peintre du Roi. Amft. 1731. gr. 12. abdrucken ließ, theile ich hier mit, sowohl dieser Seltenheit, als ihres lehrreichen Inhalts, und ihrer schönen Schreibart wegen. „Fenelon war, wie Nions ville in der Vorrede sagt, ein treffliches Genie; durch die Gesinnungen seines Herzens und die Grazien seiner Phans tafie, wurde seine Schreibart einzig, reizend und bezaus bernd; das Schöne beseelte, nach Voltaire's Zeugniß, seiz nen Wiß, und das Gute sein Herz; und er zeigte jenen nie, ohne dieses liebenswürdig zu machen." |