i

Die Lebenszeit dieses griechischen Dichters fällt in die erste Hälfte des 34sten Jahrhunderts d. W. Er war ein Athes nienser, und Anführer der Spartaner wider die Messener. Jene ermunterte er durch seine elegische Gesänge vor und während der ersten Schlacht, und als diese ungünstig für die Spartaner aussiel, suchte der Dichter ihren Muth durch seis nen Gesang aufs neue zu beleben; und der Erfolg war glücklicher. Uns sind jedoch nur drei Bruchstücke dieser Elegieen übrig, von welchen das nachstehende wahrscheinlich nach jes ner ersten unglücklichen Schlacht gesungen wurde, um durch das Gefühl ihrer ehrenvollen Abkunft und durch Vertrauen zum Schuß der Götter die Spartaner aufs neue zum stands haften und muthigen Angriffe des Feindes zu befeuern.

Tyrtdus.

Tyrtaus. Εχθραν μὲν ψυχὴν θέμενος, θανάτου δὲ μελαίνας

Κῆρας, ἱσ ̓ αὐγαῖσιν ηελίοι, φίλας.

Ἴσε γὰρ ὡς Ἀρέως πολυδακρυτου ἔργ' αρίδηλα,
Εὖ δ ̓ ὀργήν ἐδάητ ̓ ἀργαλέου πολέμου·
Καὶ πρὸς φευγόντων τε διωκόντων τ ̓ ἐγένεσθε,
Ω νέοι, αμφοτέρων δ ̓ εἰς κόρον ηλάσατε.
Οἱ μὲν γὰρ τολμῶσι, παρ' ἀλλήλοισι μένοντες,
Εἰς τ ̓ αὐτοσχεδίην και προμάχους ἰέναι,
Παυρότεροι θνήσκουσι, σάουσι δὲ λαόν ὀπίσσω
Τρεσσάντων δ' ἀνδρῶν πᾶσ ̓ ἀπόλωλ ̓ ἀρετή.
Οὐδείς ἄν ποτε ταῦτα λέγων ανύσειεν ἕκαςα,

Οσσ', ἐὰν αἰσχρὰ πάθη, γίγνεται ανδρὶ κακά.
Αργαλεῖν γὰρ ὄπισθε μετάφρενον ἐςι δαΐζειν
Ανδρὸς φεύγοντος δηΐῳ ἐν πολέμῳ.
Αἰχρόν δ' εσι νέκυς κατακείμενος ἐν κονίησι

Νῶτον ἔπιπ ̓ αἰχμῇ δουρὶς ἐληλαμένος.
Αλλά τις εὖ διαβὰς μενέτω ποσιν ἀμφοτέροισι

Στηριχθεὶς ἐπὶ γῆς, χαλος ὁδοῦσι δακών,

Μηρούς τε, κνήμας τε κάτω, καὶ σέρνα, καὶ ὤμους
Ασπίδος ευρείης γαςρὶ καλυψάμενος 1
Δεξιτερῇ δ ̓ ἐν χειρὶ τινασσέτω ἔβριμον ἔγχος,
Κινείτω δὲ λόφον δεινὸν ὑπέρ κεφαλῆς.

Έρδων δ ̓ ὕβριμα ἔργα, διδασκέπω πολεμίζειν,

Μήδ ̓ ἐκτὸς βελέων, ἐςάτω ἀσπίδ' ἔχων.

Ἀλλὰ τις ἐγγὺς ἰών,

αὐτοχεδὸν ἐγχεί μακρῷ

Ἢ ξίφει οὐτάζων, δήϊον ἄνδρ ̓ ἑλέτω·

Καὶ πόδα πάρ ποδὶ θεῖς, καὶ ἐπ ̓ ἀσπίδος ασπίδ ̓ ἐρεσας,

Εν δὲ λόφον τε λόφω, καὶ κυνέην κυνέη,

Καὶ σέρνον σέρνῳ, πεπλημένος ἀνδρὶ μαχέω,
Η ξίφεος κώπην, ή δορυ μακρόν ἑλων.

Ὑμᾶς δ ̓ ὦ γυμνῆτες, ὑπ ̓ ἀσπίδος ἄλλοθεν ἄλλος
Πτώσσοντες, μεγάλοις σφάλλετε χερμαδίαις
Δούρασὶ τε ξεςοῖσιν ακοντίζοντες ἐς αὐτούς,

Τοῖσι πανεπλίτοις ἐγγύθεν ἱςάμενοι,

Tyrtåus.

Mimnermus,

́M im ner mu s.

Auch von den Elegieen dieses Dichters, der Solon's Zeitgenosse war, giebt es nur kurze und wenige Fragmente. Von seinem Leben weiß man nur, daß er aus Kolophon, einer blühenden Stadt Joniens, gebürtig gewesen. Der üppige, weiche Ton, und die schmachtende, unmännliche Klage, welche in diesen Versen herrscht, ist gegen die fefte, edle Sprache des Tortåus sehr abftechend. Der Inhalt der beis den folgenden kleinen Bruchstücke ist Bedauern der so schnell enteilenden Jugend, und Jammern über die Beschwerden des Alters.

I.

Ημείς δ ̓ οἷα τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ώρη
Ἦρος, ὅτ' αψαὐγὴ αὔξεται η ελίου,

Τοῖς ἵκελοι, πήχυιον ἐπὶ χρόνον άνθεσιν ήβης
Τερπόμεθα, πρὸς θεῶν εἰδότες ούτε κακόν,
Οὔτ ̓ ἀγαθόν. Κῆρες δὲ παρεστήκασι μέλαινα
Ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος ἀργαλέου,
Η δ' ἑτέρη θανάτοιο· μίνυνθα δὲ γίγνεται ήβης
Καρπὸς, ὅσον τ ̓ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιος
Αὐτας ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ώρης
Αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον, ἢ βίοτος.

Πολλὰ γὰρ ἐν θυμῷ, κακὰ γίγνεται άλλοτε δ' οἶκος

Τρυχονται, πενίης δ' ἔργ ̓ ὀδυνηρά πέλει

*Αλλος δ ̓ αὖ παίδων ἐπιδεύεται, ὧν τε μάλισα

ων

Ἱμείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Αἴδην

Αλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον· οὐδὲ τις ἐσὶν

Ανθρώπων, ὦ Ζεὺς μὴ κακὰ πολλὰ διδοῖς