LATIN TRANSLATIONS.

SIMILE IN PARADISE LOST.

"So when, from mountain tops, the dusky clouds
Ascending," &c.

QUALES aërii montis de vertice nubes

Cum surgunt, et jam Boreæ tumida ora quiêrunt.
Cœlum hilares abdit, spissâ caligine, vultus:
Tum, si jucundo tandem sol prodeat ore,

Et croceo montes et pascua lumine tingat,

Gaudent omnia, aves mulcent concentibus agros

Balatuque ovium colles vallesque resultant.

TRANSLATION OF DRYDEN'S EPIGRAM ON MILTON

TRES tria, sed longè distantia, sæcula vates

Ostentant tribus è gentibus eximios.

Græcia sublimem, cum majestate disertum

Roma tulit, felix Anglia utrique parem.

Partubus ex binis Natura exhausta, coacta est,
Tertius ut fieret, consociare duos..

July 1780.

TRANSLATION OF PRIOR'S CHLOE AND EUPHELIA

MERCATOR, vigiles oculos ut fallere possit,
Nomine sub ficto trans mare mittit opes;
Lenè sonat liquidumque meis Euphelia chordis,
Sed solam exoptant te, mea vota, Chlöe.
Ad speculum ornabat nitidss Euphelia crines,
Cum dixit, mea lux, heus, cane, sume lyram.
Namque lyram juxtà positam cum carmine vidit,
Suave quidein carmen dulcisonamque lyram.
Fila lyræ vocemque paro, suspiria surgunt,

Et miscent numeris murmura mesta meis,
Dumque tuæ memoro laudes, Euphelia, forma,
Tota anima intereà pendet ab ore Chloes.
Subrubet illa pudore, et contrahit altera frontem,
Me torquet mea mens conscia, psallo, treme;
Atque Cupidinea dixit Dea cincta corona,

Heu fallendi artem quam didicere parum.

TRANSLATIONS FROM THE FABLES OF GAY.

LEPUS MULTIS AMICUS.

Lusus amicitia est, uni nisi dedita, ceu fit,
Simplice ni nexus fœdere, lusus amor.
Incerto genitore puer, non sæpe paternæ
Tutamen novit, deliciasque domûs:
Quique sibi fidos fore multos sperat, amicus
Mirum est huic misero si ferat ullus opem.
Comis erat, mitisque, et nolle et velle paratus
Cum quovis, Gaii more modoque, Lepus.
Ille, quot in sylvis et quot spatiantur in agris
Quadrupedes, nôrat conciliare sibi;

Et quisque innocuo, invitoque lacessere quenquam
Labra tenus saltem fidus amicus erat.
Ortum sub lucis dum pressa cubilia linquit,
Rorantes herbas, pabula sueta, petens,
Venatorum audit clangores ponè sequentem,
Fulmineumque sonum territus erro fugit.
Corda pavor pulsat, sursum sedet, erigit aures,
Respicit, et sentit jam prope adesse necem.
Utque canes fallat latè circumvagus, iiluc,
Unde abiit, mirâ calliditate redit;
Viribus at fractis tandem se projicit ultro
In mediâ miserum semianimemque viâ.
Vix ibi stratus, equi sonitum pedis audit, et, oh spe
Quam lætâ adventu cor agitatur equi!
Dorsum (inquit) mihi, chare, tuum concede, tuoque
Auxilio nares fallere, vimque canum.

Me meus, ut nosti, pes prodit-fidus amicus

Fert quodcunque, lubens, nec grave sentit, onus.
Belle, miselle lepuscule, (equus respondet) amara
Omnia quæ tibi sunt, sunt et amara mihi.
Verum age-sume animos-multi, me pone, bonique
Adveniunt, quorum sis citò salvus ope.
Proximus armenti dominus bos solicitatus
Auxilium his verbis se dare posse negat:

Quando quadrupedum, quot vivunt, nullus amicum
Me nescire potest usque fuisse tibi,

Libertate æquus, quam cedit amicus amico,

Utar, et absque metu ne tibi displiceam;

Hinc me mandat ainor. Juxta istum messis acervum

Me mea, præ cunctis chara, juvenca manet;

Et quis non ultro quæcunque negotia linquit,
Pareat ut dominæ cum vocat ipsa suæ?

Nec me crudelem dicas-discedo-sed hircus,

Cujus ope effugias integer, hircus adest.

Febrem (ait hircus) habes. Heu, sicca ut lumina languent

Utque caput, collo deficiente, jacet!

Hirsutum mihi tergum; et forsan læserit ægrum.

Vellere eris melius fultus, Ovisque venit.

Me mihi fecit onus natura, ovis inquit, anhelans
Sustineo lanæ pondera tanta mex;

Me nec velocem nec fortem jacto, solentque
Nos etiam sævi dilacerare canes.

Ultimus accedit vitulus, vitulumque precatur,
Ut periturum alias ocyus eripiat.

Remne ergo, respondet vitulus, suscepero tantam,
Non depulsus adhuc ubere, natus heri?
Te, quem maturi canibus validique relinquunt,
Íncolumem potero reddere parvus ego?
Præterea tollens quem illi aversantur, amicis
Forte parum videar consuluisse meis.
Ignoscas oro. Fidissima dissociantur

Corda, et tale tibi sat liquet esse meum.

Ecce autem ad calces canis est! te quanta peremptc
Tristitia est nobis ingruitura!-Vale!

AVARUS ET PLUTUS.

ICTA fenestra Euri flatu stridebat, avarus
Ex somno trepidus surgit, opumque memur.
Lata silenter humi ponit vestigia, quemque
Respicit ad sonitum, respiciensque tremit:
Angustissima quæque foramina lampade visit,
Ad vectes, obices, fertque refertque manum.
Dein reserat crebris junctam compagibus arcam
Exultansque omnes conspicit intus opes.
Sed tandem furiis ultricibus actus ob artes

Queis sua res tenuis creverat in cumulum.
Contortis manibus nunc stat, nunc pectora pulsans
Aurum execratur, perniciemque vocat;

O mihi, ait, misero mens quam tranquilla fuisset,
Hoc celasset adhuc si modo terra malum!
Nunc autem virtus ipsa est venalis; et aurum
Quid contra vitii tormina sæva valet?

O inimicum aurum? O homini infestissima pestis;
Cui datur illecebras vincere posse tuas?

Aurum homines suasit contemnere quicquid honestum est
Et præter nomen nil retinere boni.

Aurum cuncta mali per terras semina sparsit;

Aurum nocturnis furibus arma dedit.

Bella docet fortes, timidosque ad pessima ducit,
Fœdifragas artes, multiplicesque dolos,

Nec vitii quicquam est, quod non inveneris ortum
Ex malesuada auri sacrilegâque fame.
Dixit, et ingemuit; Plutusque suum sibi numen
Ante oculos, irá fervidus, ipse stetit.

Arcam clausit avarus, et ora horrentia rugis
Ostendens; tremulum sic Deus increpuit.

Questibus his raucis mihi cur, stulte, obstrepis aures
Ista tui similis tristia quisque canit.

Commaculavi egone humanum genus, improbe? Culpa,
Dum rapis, et captas omnia, culpa tua est.
Mene execrandum censes, quia tam pretiosa
Criminibus fiunt perniciosa tuis?

Virtutis specie, pulchro ceu pallio amictus
Quisque catus nebulo sordida facta tegit.
Atque suis manibus commissa potentia, durum
Et dirum subito vergit ad imperium.

Hinc, nimium dum latro aurum detrudit in arcam.
Idem aurum latet in pectore pestis edax.

Nutrit avaritiam et fastum, suspendere adunco
Suadet naso inopes, et vitium omne docet.

Auri et larga probo si copia contigit, instar
Roris dilapsi ex æthere cuncta beat:

Tum, quasi numen inesset, alit, fovet, educat orbos.
Et viduas lacrymis ora rigare vetat.

Quo sua crimina jure auro derivet avarus,

Aurum animæ pretium qui cupit atque capit?

Lege pari gladium incuset sicarius atrox

Caso homine, et ferrum judicet esse reum.

PAPILIO ET LIMAX.

QUI subito ex imis rerum in fastigia surgit.
Nativas sordes, quicquid agatur, olet.

TRANSLATIONS

FROM

THE FRENCH OF MADAME DE LA MOTHE GUION.

THE NATIVITY.

'Tis folly all-let me no more be told
Of Parian porticos, and roofs of gold;
Delightful views of nature, dress'd by art,
Enchant no longer this indifferent heart;
The Lord of all things, in his humble birth,
Makes mean the proud magnificence of earth;
The straw, the manger, and the mouldering wall,
Eclipse its lustre; and I scorn it all.

Canals, and fountains, and delicious vales,
Green slopes and plains, whose plenty never fails;
Deep-rooted groves, whose heads sublimely rise,
Earth-born, and yet ambitious of the skies;
The abundant foliage of whose gloomy shades,
Vainly the sun in all its power invades ;
Where warbled airs of sprightly birds resound,
Whose verdure lives while Winter scowls around;
Rocks, lofty mountains, caverns dark and deep,
And torrents raving down the rugged steep;
Smooth downs, whose fragrant herbs the spirits cheer,
Meads crown'd with flowers; streams musical a decar
Whose silver waters, and whose murmure, (SIL
Their artless charms, to make the gene divine;
The fruitful vineyard, and the furrow'd plain,
That seems a rolling sa of geben grain ?
All, all have lost the charms they once powald,
An infant God ra sovereign in my ores;
From Bethlehem bosom i to moga Poses
There dwells the bumour, and there reto my wire,
Ye mightier rivers, that, with wanting to,
Crne down the TESTS TO

Winds, clouds, and