Sidebilder
PDF
ePub

Sic quasi Diis certem, magnos accersere montes;
Nec vaga de summo deducam flumina monte,
Qualia parturiente colunt sub rupe sorores :
Si quas mens agitet moles (dum pectora sævo
Tota stupent luctu) lacrymisque exæstuet æquis
Spiritus, hi mihi jam montes, hæc flumina sunto:
Musa, vale! et tu, Phœbe! dolor mea carmina dictet;
Hinc mihi principium: vos, o labentia mentis
Lumina, nutantes paullatim acquirite vires,
Vivite, dum mortem ostendam: sic tempora vestram
Non comedant famam, sic nulla oblivia potent.
Quare age, mens! effare, precor, quo numine læso?
Quæ suberant causæ ? quid nos committere tantum,
Quod non lanigeræ pecudes, non agmina lustrent?
Annon longa fames, miseræque injuria pestis
Pœna minor fuerat, quam fatum Principis ægrum?
Jam felix Philomela, et menti conscia Dido!
Felices quos bella premunt et plurimus ensis !
Non metuunt ultra; nostra infortunia tantum
Fataque, Fortunasque et spem læsere futuram.
Quod si fata illi longam invidere salutem

Et patrio regno (sub quo jam Principe nobis
Quid sperare, immo quid non sperare licebat ?)
Debuit ista pati prima et non nobilis ætas :
Aut cita mors est danda bonis aut longa senectus.
Sic lætare animos et sic ostendere gemmam
Excitat optatus avidos, et ventilat ignem.
Quare etiam nuper Pyrii de pulveris ictu
Principis innocuam servâstis numina vitam
Ut morbi perimant, alioque in pulvere prostet.

T

Phoebe, tui puduit, quum summo mane redires,
Sol sine sole tuo! quum te tum nubibus atris
Totum offuscari peteres, ut nocte silenti
Humana æternos agerent præcordia questus:
Tantum etenim vestras, Parcæ, non flectit habenas
Tempus edax rerum, tuque o mors improba sola es
Cui cæcas tribuit vires annosa vetustas!

Quid non mutatum est? requiêrunt flumina cursus:
Plus etiam veteres cœlum videre remotum :
Cur ideo verbis tristes effundere curas

Expeto, tanquam hæc sic nostri medicina doloris ?
Immodicus luctus tacito vorat igne medullas,
Ut fluvio currente, vadum sonat, alta quiescunt.

INNUPTA Pallas, nata Diespatre!
Æterna summæ gloria regiæ!
Cui dulcis arrident camœnæ
Pieridis Latiæque Musæ.

Cur tela mortis, vel tibi, vel tuis
Quacunque gutta temporis imminent ?
Tantaque propendet statera

Regula sanguinolenta fati?

Numne Hydra talis tantaque bellua est
Mors tot virorum sordida sanguine,
Ut mucro rumpatur Minervæ
Utque minax superetur Ægis?

Tu flectis amnes, tu mare cærulum
Ussisse prono fulmine diceris,
Ajacis exesas triremes

Præcipitans graviore casu.

Tu discidisti Gorgoneas manus
Nexas, capillos anguibus oblitos,
Furvosque vicisti Gigantem

Enceladum, pharetramque Rhoci.

Ceu victa, musis porrigit herbulas
Pennata cæci dextra cupidinis,

Non ulla Bellonæ furentis

Arma tui metuunt alumni.

Pallas retortis cæsia vocibus
Respondit; Eia! ne metuas, precor,
Nam fata non justis repugnant
Principibus, sed amica fiunt.

Ut si recisis arboribus meis

Nudetur illic lucus amabilis,

Fructusque post mortem recusent
Perpetuos mihi ferre rami.

Dulcem rependent tum mihi tibiam
Pulchre renatam ex arbore mortua,
Dignamque cœlesti corona

Harmoniam dabit inter astra.

E. MSTO. AUTOG.

CUM petit Infantem Princeps, Grantamque Jacobus,
Quisnam horum major sit, dubitatur, amor?
Vincit more suo Noster: nam millibus Infans
Non tot abest, quot nos Regis ab ingenio.

E. MSTO. AUTOG.

VERO verius ergo quid sit, audi;
Verum, Gallice, non libenter audis.

THE END.

« ForrigeFortsett »