Sidebilder
PDF
ePub

IDEM LATINE REDDITUM.

HEU inimicitias quoties parit æmula forma,
Quam raro pulchra pulchra placere potest?
Sed fines ultrà solitos discordia tendit,
Cum flores ipsos bilis et ira movent.

II.

Hortus ubi dulces præbet tacitosque recessus,
Se rapit in partes gens animosa duas;
Hic sibi regales Amaryllis candida cultûs,
Illic purpureo vindicat ore Rosa.

[ocr errors][merged small][ocr errors]

*T

Ira Rosam et meritis quæsita superbia tangunt,
Multaque ferventi vix cohibenda sinu,
Dum sibi fautorum ciet undique nomina vatum,
Jusque suum, multo carmine fulta,' probat.

IV.

Altior emicat illa, et celso vertice nutat,
Ceu flores inter non habitura parem,
Fastiditque alios, et nata videtur in usûs
Imperii, sceptrum, Flora quod ipsa gerat.

V.

Nec Dea non sensit civilis murmura rixæ,'
Cui curæ est pictas pandere ruris opes.
Deliciasque suas nunquam non prompta tueri,A
Dum licet et locus est, ut tueatur, adest.

VI.

Et tibi forma datur procerior omnibus, inquit,
Et tibi, principibus qui solet esse, color,
Et donec vincat quædam formosior ambas,
Et tibi reginæ nomen, et esto tibi.

VH.

His ubi sedatos furor est, petit utraque nympham,
Qualem inter Veneres Auglia sola parits
Hanc penés imperium est, nihil optant amplius,hujus
Regnant in nitidis, et sine lite, genis.

THE POPLAR FIELD.

THE poplars are felled, farewell to the shade, And the whispering sound of the cool colonnades The winds play no longer and sing in the leaves, Nor Ouse on his bosom their image receives.

Twelve year have elapsed since I last took a view
Of my favoutire field, and the bank where they grew;
And now in the grass behold they are laid,
And the tree is my seat, that once lent me a shade.

The blackbird has fled to another retreat, Where the hazels afford him a screen from the heat, - And the scene, where his melody charmed me before, Resounds with his sweet flowing ditty no more.

My fugitive years are all hasting away,

And I must ere long lie as lowly as they,

With a turf on my breast, and a stone at my head, Ere another such grove shall arise in its stead.

'Tis a sight to engage me, if any thing can,
To muse on the perishing pleasures of man;
Though his life be a dream, his enjoyments, I see,
Have a being less durable even than he *.

IDEM LATINE REDDITUM.

POPULEÆ cecidit gratissima copia silvæ,
Conticuêre susurri, omnisque evanuit umbra.
Nullæ jam levibus se miscent frondibus auræ,
Et nulla in fluvio ramorum Judit imago.

Hei mihi! bis senos dum luctû torqueor annos
His cogor silvis suetoque carere recessû,
Cum serò rediens, stratasque in gramine cernens
Insedi arboribus, sub queîs errare solebam. ⠀⠀ ́

Mr. Cowper afterwards altered this last stanza, in the following manner:

The change both my heart and my fancy employs,
I reflect on the frailty of man, and his joys;

Short-lived as we are, yet our pleasures, we see,
Have a still shorter date, and die sooner than wer

Ah ubi nunc merulæ cantus? Felicior illum
Silva tegit, duræ nondum permissa bipenni;
Scilicet exustos colles camposque patentes
Odit, et indignans et non rediturus abivit.

Sed qui succisas doleo succidar et ipse,
Et priùs huic parilis quàm creverit altera silva
Flebor, et, exequiis parvis donatus, habebo
Defixum lapidem tumulique cubantis acervum.

Tam subitò periisse videns tam digna manere,
Agnosco humanas sortes et tristia fata-

Sit licat ipse brevis, volucrique simillimus umbræ,
Est homini brevior citiùsque obitura voluptas.

VOTUM.

✪ MATUTINI rores, auræque salubres,
O nemora, et lætæ rivis felicibus herbæ,
Graminei colles, et amænæ in vallibus umbræ!
Fata modò dederint quas olim in rure paterno
Delicias, procul arte, procul formidine novi,
Quam vellem ignotus, quod mens mea semper
avebat,

Ante larem proprium placidam expectare senectam,
Tum demùm, exactis non infeliciter annis,
Sortiri tacitum lapidem aut sub ccspite condi!

CICINDEL A.

BY VINCENT BOURNE.

SUB sepe exiguum est, nec rarò in margine ripæ,
Reptile, quod lucet nocte, dieque latet,
Vermis habet speciem, sed habet de lumine Nomen;
At priscâ à famâ non liquet, unde micet.
Plerique à caudâ credunt procedere lumen;
Nec desunt, credunt qui rutilare caput.
Nam superas stellas quæ nox accendit, et illi
Parcam eadem Lucem dat, moduloque parem,
Forsitan hoc prudens voluit Natura caveri,
Ne pede quis duro reptile contereret :
Exiguam, in tenebris ne gressum offenderet ullus,
Prætendi voluit forsitan Illa facem

Sive usum hunc Natura parens seu maluit illum
Haud frustra accensa est Lux, radiique dati.
Ponite vos fastus, humiles nec spernite, magni;
Quando habet et minimum reptile, quod niteat.

« ForrigeFortsett »