ε. λοιδορέω, βλασφημέω.-Calvin (Comm. in N. T.; 1 Cor. iv. 12): Notandum est discrimen inter hæc duo participia, λοιδορούμενοι καὶ βλασ. φημούμενοι. Quoniam λοιδορία est asperior dicacitas, quæ non tantum perstringit hominem, sed acriter etiam mordet, famamque apertâ contumeliâ sugillat, non dubium est quin Xoɩdopeîv sit maledicto tanquam aculeo vulnerare hominem; proinde reddidi maledictis lacessiti. Bλaopnμía est apertius probrum, quum quispiam graviter et atrociter proscinditur.

ζ. ψυχικός, σαρκικός.—Grotius (Annott. in N. T.; 1 Cor. ii. 14): Non idem est vxikòs avθρωπος et σαρκικός. Ψυχικός est qui humanæ tantum rationis luce ducitur, oaρKIкós qui corporis affectibus gubernatur: sed plerunque vxikol aliquâ in parte sunt σaρkikoí, ut Græcorum philosophi scortatores, puerorum corruptores, gloriæ aucupes, maledici, invidi. Verum hic (1 Cor. ii. 14) nihil aliud designatur quam homo humanâ tantum ratione nitens, quales erant Judæorum plerique et philosophi Græcorum.

η. μετανοέω, μεταμέλομαι.—Bengel (Gnomon N. T.; 2 Cor. vii. 10): Vi etymi μeтávoιa proprie est mentis, μerapéλeia voluntatis; quod illa sententiam, hæc solicitudinem vel potius studium mutatum dicat. . . . Utrumque ergo dicitur de eo, quem facti consiliive pœnitet, sive pœnitentia bona sit sive mala, sive malæ rei sive bonæ, sive cum mutatione actionum in posterum, sive citra eam.

Veruntamen si usum spectes, μeraμéλeia plerunque est μéσov vocabulum, et refertur potissimum ad actiones singulares: perávoia vero, in N. T. præsertim, in bonam partem sumitur, quo notatur pœnitentia totius vitæ ipsorumque nostri quodammodo: sive tota illa beata mentis post errorem et peccata reminiscentia, cum omnibus affectibus eam ingredientibus, quam fructus digni sequuntur. Hinc fit ut μeTavoeîv sæpe in imperativo ponatur, μεтаμελεîσlaι nunquam: ceteris autem locis, ubicunque μετάνοια legitur, μεταμέλειαν possis substituere sed non contra.

θ. αἰών, κόσμος. Bengel (Ib. Eph. ii. 2) : αἰών et koopos differunt, 1 Cor. ii. 6, 12; iii. 18. Ille hunc regit, et quasi informat: kóσμos est quiddam exterius; alov subtilius. And again (Eph. vi. 12): Kóσμos mundus, in suâ extensione: alov seculum, præsens mundus in suâ indole, cursu et censu.

ι. πραΰς, ἡσύχιος.—Bengel (Ib. 1 Pet. iii. 4) : Mansuetus [πpas], qui non turbat: tranquillus [noúxios], qui turbas aliorum, superiorum, inferiorum, æqualium, fert placide Adde, mansuetus in affectibus: tranquillus in verbis, vultu,

actu.

κ. θνητός, νεκρός.-Olshausen (Opusc. Theoll. p. 195) Néxρos vocatur subjectum, in quo sejunctio corporis et animæ facta est: Ovýros, in quo fieri potest.

λ. ëλeos, oiktipμós.-Fritzsche (Ad Rom. vol. ii. p. 315) Plus significari vocabulis ó oikтippós et

:

Р

οἰκτείρειν quam verbis ὁ ἔλεος et ἐλεεῖν recte veteres doctores vulgo statuunt. Illis enim cum ἵλαος, ἱλάομαι et ἱλάσκομαι, his cum o et οἶκτοs cognatio est. O eλeos ægritudinem benevole ex miseriâ alterius haustam denotat, et commune vocabulum est ibi collocandum, ubi misericordiæ notio in genere enuntianda est; ó oikтipuós ægritudinem ex alterius miseriâ susceptam, quæ fletum tibi et ejulatum excitat, h. e. magnam ex alterius miseriâ ægritudinem, miserationem declarat.