Tusculanarum disputationum ad M. Brutum libri quinqueWeidmannsche buchh., 1872 - 307 sider |
Andre utgaver - Vis alle
Tusculanarum disputationum: ad M. Brutum libri quinque Marcus Tullius Cicero Uten tilgangsbegrensning - 1872 |
Vanlige uttrykk og setninger
Acad aegritudinem aegritudo Aehnlich andere animi animo animus Ansicht Aristoteles auch Ausdruck beata Bedeutung Begriff Beweis bezeichnet Bezug bonum Cicero Cicero's Cleanthes Consul daher dass deor Dicaearchus Diog dolorem einzelnen eius Ennius Epicureer Epicurus erst esset facere folgenden gebraucht Gedanken Gegensatz gehört griech häufig Hdschr igitur illa ille illud Inhalt vgl insania ipsa ista konnte Leben Lehre leicht Leidenschaften lich lichen mali malis malum Menschen mihi nach nachher natura neml nemlich neque nicht nihil numquam oben öfter omnibus omnis orat Pacuvius perturbationes philosophia Plato posse possit potest Prometheus Pythagoras ratio Sache sapientem Satz Satze Schmerz schon Schüler Seele selten semper sich sine Sinn Sinne Socrates sollte statt des hdschriftl steht Stelle Stoici Stoiker tamen Theophrastus Tugend überhaupt Uebel Ueber unten vita vitae vorher vorhergehenden wahrscheinlich Weise wieder wohl Wort Worte wurde Zeit Zeno δὲ ἐν καὶ τὸ
Populære avsnitt
Side 217 - ... o vitae philosophia dux, o virtutis indagatrix expultrixque vitiorum! quid non modo nos, sed omnino vita hominum sine te esse potuisset?
Side 5 - Naevius. sero igitur a nostris poetae vel cogniti vel recepti. quamquam est in Originibus solitos esse in epulis canere convivas ad tibicinem de clarorum hominum virtutibus; honorem tamen huic generi non fuisse declarat oratio Catonis, in qua obiecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poetas duxisset; duxerat autem consul ille in Aetoliam, ut scimus, Ennium.
Side 119 - Sunt enim ingeniis nostris semina innata virtutum, quae si adolescere liceret, ipsa nos ad beatam vitam natura perduceret...
Side 217 - ... tu inventrix legum, tu magistra morum et disciplinae fuisti. Ad te confugimus, a te opem petimus, tibi nos, ut antea magna ex parte, sic nunc penitus totosque tradimus.
Side 20 - Auctoribus quidem ad istam sententiam, quam vis obtineri, uti optimis possumus, quod in omnibus causis et debet et solet valere plurimum, et primum quidem omni antiquitate, quae quo propius aberat ab ortu et divina progenie, hoc melius ea fortasse, quae erant vera, cernebat.
Side 157 - Theophrastus autem moriens accusasse naturam dicitur, quod cervis et cornicibus vitam diuturnam, quorum id nihil interesset, hominibus, quorum máxime interfuisset , tam exiguam vitam dedisset; quorum si aetas potuisset esse longinquior, futurum fuisse ut omnibus perfectis artibus omni doctrina hominum vita erudiretur.
Side 270 - At eius picturam, non poesin, videmus. Quae regio, quae ora, qui locus Graeciae, quae species formaque pugnae, quae acies, quod remigium, qui motus hominum, qui ferarum non ita expictus est, ut, quae ipse non vident, nos ut videremus effecerit ? Quid ergo ? aut Homero delectationem animi ac voluptatem, aut cuiquam docto defuisse umquam arbitramur?
Side 18 - Cogitare enim, et providere, et discere, et docere, et invenire aliquid, et tam multa alia, meminisse, amare, odisse, cupere, timere, angi, laetari : haec et similia eorum in horum quattuor generum inesse nullo putat. Quintum genus adhibet vacans nomine ; et sic ipsum animum ¿vTe\é%eiav appellat novo nomine, quasi quandam continuatam motionem et perennem.
Side 85 - Nullum vero id quidem argumentum est : nam ut agri non omnes frugiferi sunt, qui coluntur, falsumque illud Accii : Prolxie etui in segetem sunt deteriorem datae Fruges, lamen ipsae suapte natura enitent, sic animi non omnes culti fructum ferunt. Atque, ut in eodem simili verser, ut ager quamvis fertilis sine cultura fructuosus esse non potest, sic sine doctrina animus. Ita est utraque res sine altera debilis. Cultura autem animi philosophia est...
Side 219 - Pythagorae manavit aetatem, quem, ut scribit auditor Platonis Ponticus Heraclides, vir doctus in primis, Phliuntem ferunt venisse, eumque cum Leonte, principe Phliasiorum, docte et copiose disseruisse quaedam. cuius ingenium et eloquentiam cum admiratus esset Leon, quaesivisse ex eo, qua maxime arte confideret. at illum artem quidem se scire nullam, sed esse philosophum.