Sidebilder
PDF
ePub

περ καὶ ἡμᾶς ἠξιοῦτε λόγῳ πείθειν, τῷ αὐτῷ ἀπιστεῖν, οὐδ ̓ ὅτι δυνάμει μείζονι πρὸς τὴν τῶνδε ἰσχὺν πάρεσμεν ὑποπτεύε εσθαι, πολὺ δὲ μᾶλλον τοῖσδε ἀπιστεῖν. ἡμεῖς μέν γε οὔτε ἐμμεῖναι δυνατοὶ μὴ μεθ ̓ ὑμῶν, εἴ τε καὶ γενόμενοι κακοὶ κατεργασαίμεθα, ἀδύνατοι κατασχεῖν διὰ μῆκός τε πλοῦ καὶ ἀπορίᾳ φυλακῆς πόλεων μεγάλων καὶ τῇ παρασκευῇ ἠπειρωτί δων· οἵδε δὲ οὐ στρατοπέδῳ πόλει δὲ μείζονι τῆς ἡμετέρας παρουσίας ἐποικοῦντες ὑμῖν ἀεί τε ἐπιβουλεύουσιν, καὶ ὅταν καιρὸν λάβωσιν ἑκάστου, οὐκ ἀνιᾶσιν (ἔδειξαν δὲ καὶ ἄλλα ἤδη καὶ τὰ ἐς Λεοντίνους), καὶ νῦν τολμῶσιν ἐπὶ τοὺς ταῦτα κωλύοντας καὶ ἀνέχοντας τὴν Σικελίαν μέχρι τοῦδε μὴ ὑπ' αὐτοὺς εἶναι παρακαλεῖν ὑμᾶς ὡς ἀναισθήτους. πολὺ δὲ ἐπὶ ἀληθεστέραν γε σωτηρίαν ἡμεῖς ἀντιπαρακαλοῦμεν, δεόμενοι τὴν ὑπάρχουσαν ἀπ' ἀλλήλων ἀμφοτέροις μὴ προδιδόναι, νομίσαι τε τοῖσδε μὲν καὶ ἄνευ ξυμμάχων ἀεὶ ἐφ' ὑμᾶς ἑτοίμην διὰ τὸ πλῆθος εἶναι ὁδόν, ὑμῖν δ ̓ οὐ πολλάκις παρασχήσειν μετὰ τοσῆσδε ἐπικουρίας ἀμύνασθαι· ἣν εἰ τῷ ὑπόπτῳ ἢ ἄπρακτον ἐάσετε ἀπελθεῖν ἢ καὶ σφαλεῖσαν, ἔτι βουλήσεσθε καὶ πολλοστὸν μόριον αὐτῆς ἰδεῖν, ὅτε οὐδὲν ἔτι περανεῖ παραγενόμενον 8η ὑμῖν. ἀλλὰ μήτε ὑμεῖς ὦ Καμαριναῖοι ταῖς τῶνδε διαβολαῖς ἀναπείθεσθε μήτε οἱ ἄλλοι· εἰρήκαμεν δ ̓ ὑμῖν πᾶσαν τὴν ἀλή θειαν περὶ ὧν ὑποπτευόμεθα, καὶ ἔτι ἐν κεφαλαίοις ὑπομνή σαντες ἀξιώσομεν πείθειν. φαμὲν γὰρ ἄρχειν μὲν τῶν ἐκεῖ ἵνα

as you : and ᾧπερ καὶ ἡμᾶς is, with which you attempt to persuade us, as well as we to persuade you.'

οὔτε ἐμμεῖναι] To the negative clause οὔτε δύνατοι, the positive clause ἀδύνατοί Te corresponds: 'We at least are both unable to remain here, unless with you; and if we should even subdue you, we should not have the power to establish ourselves in mastery over you.

διὰ μῆκος] Το this accusative, the dative ἀπορίᾳ answers.

ἐποικοῦντες] ‘Dwelling at your doors. For ἀνέχοντας μὴ εἶναι, cf. ch.I; ἀνέχω is, 'to hold up,' 'to hold a man's head above water.'

ἀντιπαρακαλοῦμεν] 'We in turn summon you to a safety, more certain at

least, (if not so plausible).' Below with ὑπάρχουσαν understand σωτηρίαν.

παρασχήσει] Cf. καλῶς παρασχὸν οὐ ξυνέβησαν, V. 14, used of an opportunity presenting itself.

ἢ καὶ σφαλεῖσαν] ‘Or even foiled, (for it might go so far as that): καί being generally added after the second, where a sort of climax is intended.

LXXXVII. φαμὲν γὰρ ἄρχειν] When the subject of the main verb and the infinitive is the same, the pronoun before the latter is usually omitted: if inserted, it must be not a personal pronoun ἐγώ, or σύ, or their plurals, but the nominative of αὐτός ; not φαμὲν ἡμεῖς ἄρχειν, but φαμὲν αὐτοὶ ἄρχειν.

μὴ ὑπακούωμεν ἄλλου, ἐλευθεροῦν δὲ τὰ ἐνθάδε ὅπως μὴ ὑπ' αὐτῶν βλαπτώμεθα, πολλὰ δ ̓ ἀναγκάζεσθαι πράσσειν διότι καὶ πολλὰ φυλασσόμεθα, ξύμμαχοι δὲ καὶ νῦν καὶ πρότερον τοῖς ἐνθάδε ὑμῶν ἀδικουμένοις οὐκ ἄκλητοι παρακληθέντες δὲ ἥκειν. καὶ ὑμεῖς μήθ ̓ ὡς δικασταὶ γενόμενοι τῶν ἡμῖν ποιουμένων μήθ' ως σωφρονισταί, ὃ χαλεπὸν ἤδη, ἀποτρέπειν πειρᾶσθε, καθ ̓ ὅσον δέ τι ὑμῖν τῆς ἡμετέρας πολυπραγμοσύνης καὶ τρόπου τὸ αὐτὸ ξυμφέρει, τούτῳ ἀπολαβόντες χρήσασθε, καὶ νομίσατε μὴ πάντας ἐν ἴσῳ βλάπτειν αὐτά, πολὺ δὲ πλείους τῶν Ἑλλήνων καὶ ὠφελεῖν· ἐν παντὶ γὰρ πᾶς χωρίῳ, καὶ ᾧ μὴ ὑπάρχομεν, ὅ τε οἰόμενος ἀδικήσεσθαι καὶ ὁ ἐπιβουλεύων διὰ τὸ ἑτοίμην ὑπεῖναι ἐλπίδα τῷ μὲν ἀντιτυχεῖν ἐπικουρίας ἀφ ̓ ἡμῶν, τῷ δὲ εἰ ἥξομεν μὴ ἀδεεῖς εἶναι κινδυνεύειν, ἀμφότεροι ἀναγκάζονται ὁ μὲν ἄκων σωφρονεῖν ὁ δ ̓ ἀπραγμό νως σώζεσθαι. ταύτην οὖν τὴν κοινὴν τῷ τε δεομένῳ καὶ ὑμῖν νῦν παροῦσαν ἀσφάλειαν μὴ ἀπώσησθε, ἀλλ ̓ ἐξισώσαντες τοῖς ἄλλοις μεθ ̓ ἡμῶν τοῖς Συρακοσίοις, ἀντὶ τοῦ ἀεὶ φυλάσσεσθαι αὐτούς, καὶ ἀντεπιβουλεῦσαί ποτε ἐκ τοῦ ὁμοίου μεταλάβετε.”

καὶ πολλά] ‘because we also have much to guard against.'

τῶν ἡμῖν ποιουμένων] This dative of the agent after verbs passive, is not very common: the general form being ὑπό with the genitive. The perfect participle in the passive voice, however, usually does take the dative; but this form is chiefly restricted to that tense.

τὸ αὐτό] ‘if any portion of our business and character is, under the same form, of use to you;' i. e. 'if it be at once of use to ourselves and you. ̓Απολαβόντες is, taking it quite away to yourselves. Below, αὐτά is, πολυπραγμοσύνη and τρόπος ; and καὶ ὠφελεῖν, is, (to be so far from injuring, as) ‘to go to the length of benefiting.'

ᾧ μὴ ὑπάρχομεν] Before the ᾧ, repeat the ἐ from ἐν παντὶ γὰρ χωρίῳ. Below, ἐλπίδα is repeated before τῷ δέ, in the sense of mere expectation ; ἀδεεῖς appears to be taken actively, without inspiring dread ; and with ὁ δὲ σώζεσθαι,

a verb, δύναται, or the like, is to be understood from ἀναγκάζεται. ' Both the man who expects to suffer wrong, and the plotter of it, because there exists, beneath the surface, in the one case a ready hope of counter help from us, and in the other, a conviction that if we come, we are likely to be far from inspiring no alarm; both, I repeat, are influenced, the one to practise moderation against his will, and the other, to seek his safety from us, without trouble himself.'

τῷ τε δεομένῳ] Either the τe is trajected, and the sentence ought to run, κοινήν τε τῷ δεομένῳ, καὶ νῦν παροῦσαν; οι παρούσαν, or some word taken from it, is to be supplied with τῷ δεομένῳ, τῷ τε δεομένῳ (παροῦσαν) καὶ ὑμῖν νῦν παρ

οὖσαν.

ἐξισώσαντες] The word is neuter here: cf. μήτηρ καλεῖται, μητρὶ δ ̓ οὐδὲν ἐξισοῖ. Soph. Electr. 1194.

μεταλάβετέ ποτε] At last take your

88

CH. LXXXVIII. Reply of the Camarinæans. Syracusan envoys come to Corinth and Lacedæmon.

ΤΟΙΑΥΤΑ δὲ ὁ Εὔφημος εἶπεν. οἱ δὲ Καμαριναίοι ἐπεπόνθεσαν τοιόνδε. τοῖς μὲν 'Αθηναίοις εὖνοι ἦσαν, πλὴν καθ ̓ ὅσον εἰ τὴν Σικελίαν ᾤοντο αὐτοὺς δουλώσεσθαι, τοῖς δὲ Συρακοσίοις ἀεὶ κατὰ τὸ ὅμορον διάφοροι· δεδιότες δ ̓ οὐχ ἧσσον τοὺς Συρακοσίους ἐγγὺς ὄντας μὴ καὶ ἄνευ σφῶν περιγένωνται, τό τε πρῶτον αὐτοῖς τοὺς ὀλίγους ἱππέας ἔπεμψαν καὶ τὸ λοιπὸν ἐδόκει αὐτοῖς ὑπουργεῖν μὲν τοῖς Συρακοσίοις μᾶλλον ἔργῳ, ὡς ἂν δύνωνται μετριώτατα, ἐν δὲ τῷ παρόντι, ἵνα μηδὲ τοῖς Αθηναίοις ἔλασσον δοκῶσι νεῖμαι, ἐπειδὴ καὶ ἐπικρατέστεροι τῇ μάχῃ ἐγένοντο, λόγῳ ἀποκρίνασθαι ἴσα ἀμφοτέροις. καὶ οὕτω βουλευσάμενοι ἀπεκρίναντο, ἐπειδὴ τυγχάνει ἀμφοτέροις οὖσι ξυμμάχοις σφῶν πρὸς ἀλλήλους πόλεμος ὤν, εὔορκον δοκεῖν εἶναι σφίσιν ἐν τῷ παρόντι μηδε τέροις ἀμύνειν. καὶ οἱ πρέσβεις ἑκατέρων ἀπῆλθον.

Καὶ οἱ μὲν Συρακόσιοι τὰ καθ ̓ ἑαυτοὺς ἐξηρτύοντο ἐς τὸν πόλεμον, οἱ δ' Αθηναῖοι ἐν τῇ Νάξῳ ἐστρατοπεδευμένοι τὰ πρὸς τοὺς Σικελοὺς ἔπρασσον, ὅπως αὐτοῖς ὡς πλεῖστοι προσχωρήσονται. καὶ οἱ μὲν πρὸς τὰ πεδία μᾶλλον τῶν

share, so as to go to the length of (καί) plotting in return against them.' We should have expected μεταλάβετε τοῦ ἀντεπιβουλεῦσαι; but μεταλάβετε seems equivalent to 'taking your share, resolve to.'

LXXXVIII. πλὴν καθ ̓ ὅσον εἰ... ᾤοντο] If the ei be correct, the sentence must imply, 'except so far at least as (this friendship would fail), supposing they happened to think their intention was to enslave them:' not asserting that they did think so, but that a possibility existed of this idea occurring to them: and so limiting their good will.

τοὺς ὀλίγους ἱππέας] ‘the few horsemen they were before stated to have sent.'

ὑπουργεῖν] “to work under some one's directions ; to help.

ἵνα μηδέ...] ‘that even the Athenians might not appear treated with less consideration, since they were actually superior.'

ὅπως προσχωρήσονται] The particle ὅπως, originally is quasi-interrogative, in a relative sentence. When the meaning is simply 'how,' the future indicative is naturally used: if it means purely, 'in order that,' the conjunctive is used, perhaps, generally, as well as the future indicative; the possibility of the latter construction depending apparently upon the particle's original meaning of 'how.' Possibly the future indicative, in the sense of, in order that,' may be used somewhat emphatically, denoting the greater probability of the event's happening.

Σικελῶν ὑπήκοοι ὄντες τῶν Συρακοσίων οἱ πολλοὶ ἀφεστή κεσαν· τῶν δὲ τὴν μεσόγαιαν ἐχόντων αὐτόνομοι οὖσαι καὶ πρότερον ἀεὶ αἱ οἰκήσεις εὐθύς, πλὴν ὀλίγοι, μετὰ τῶν ̓Αθη ναίων ἦσαν, καὶ σῖτόν τε κατεκόμιζον τῷ στρατεύματι καὶ εἰσὶν οἳ καὶ χρήματα. ἐπὶ δὲ τοὺς μὴ προσχωροῦντας οἱ Αθηναῖοι στρατεύοντες τοὺς μὲν προσηνάγκαζον, τοὺς δὲ καὶ ὑπὸ τῶν Συρακοσίων φρουρούς τε πεμπόντων καὶ βοηθούντων ἀπεκωλύοντο. τόν τε χειμῶνα μεθορμισάμενοι ἐκ τῆς Νάξου ἐς τὴν Κατάνην, καὶ τὸ στρατόπεδον ὃ κατεκαύθη ὑπὸ τῶν Συρακοσίων αὖθις ἀνορθώσαντες, διεχείμαζον. καὶ ἔπεμψαν μὲν ἐς Καρχηδόνα τριήρη περὶ φιλίας, εἰ δύναιντό τι ωφε λεῖσθαι, ἔπεμψαν δὲ καὶ ἐς Τυρσηνίαν, ἔστιν ὧν πόλεων ἐπαγγελλομένων καὶ αὐτῶν ξυμπολεμεῖν. περιήγγελλον δὲ καὶ τοῖς Σικελοῖς καὶ ἐς τὴν Ἔγεσταν πέμψαντες ἐκέλευον ἵππους σφίσιν ὡς πλείστους πέμπειν, καὶ τἆλλα ἐς τὸν περιτειχισμόν, πλινθία καὶ σίδηρον, ἡτοίμαζον, καὶ ὅσα ἔδει, ὡς ἅμα τῷ ἦρι ἑξόμενοι τοῦ πολέμου.

Οἱ δ ̓ ἐς τὴν Κόρινθον καὶ Λακεδαίμονα τῶν Συρακοσίων ἀποσταλέντες πρέσβεις τούς τε Ιταλιώτας ἅμα παραπλέοντες ἐπειρῶντο πείθειν μὴ περιορᾶν τὰ γιγνόμενα ὑπὸ τῶν ̓Αθη ναίων ὡς καὶ ἐκείνοις ὁμοίως ἐπιβουλευόμενα, καὶ ἐπειδὴ ἐν τῇ Κορίνθῳ ἐγένοντο, λόγους ἐποιοῦντο ἀξιοῦντες σφίσι κατὰ τὸ ξυγγενὲς βοηθεῖν. καὶ οἱ Κορίνθιοι εὐθὺς ψηφισάμενοι αὐτοὶ πρῶτοι ὥστε πάσῃ προθυμίᾳ ἀμύνειν, καὶ ἐς τὴν Λακε

πλὴν ὀλίγοι] There is a confusion in the construction between the feminine οἰκήσεις and the masculine ὀλίγοι.

κατεκόμιζον] ‘brought from the interior to the coast. Καὶ χρήματα is, ‘money as well. Below, προσαναγκάζειν is, 'to force them into joining them :' and after ἀπεκωλύοντο, supply προσαναγκάζειν: cf. ch. 102, αὐτὸν δὲ τὸν κύκλον διεκώλυσεν (αἱρεῖν). ̓Αποκωλύειν is, ‘to hinder from doing any thing.'

μεθορμισάμενοι] The preposition conveys the notion of change : cf. μετάνοια, a changed mind. For κατεκαύθη, see on ch. 2.

εἰ δύναιντο] ‘to try whether they could: cf. ἀποστέλλει ἄνδρα Σπαρτιάτην εἴ τι ἄρα ἐνδοῖεν, ΙΙ. 12 ; cf. IV. II.

ἐπαγγελλομένων] taking announcements upon themselves,' i. e. 'promising: the next words, καὶ αὐτῶν, are emphatic, 'without any solicitation.'

καὶ ἐκείνοις] sc. the Italians as well as the Syracusans.'

ψηφισάμενοι ώστε] The ὥστε appears here, as often, superfluous : cf. πεῖσαι αὐτὸν ὥστε ξυγχωρῆσαι ταῦτα ἑαυτῷ, VIII. 45. Perhaps, in such cases, the governing verb is looked upon as complete in itself: and the clause with wore

89

πειν.

δαίμονα ξυναπέστελλον αὐτοῖς πρέσβεις, ὅπως καὶ ἐκείνους ξυναναπείθοιεν τόν τε αὐτοῦ πόλεμον σαφέστερον ποιεῖσθαι πρὸς τοὺς ̓Αθηναίους καὶ ἐς τὴν Σικελίαν ὠφελίαν τινὰ πέμκαὶ οἵ τε ἐκ τῆς Κορίνθου πρέσβεις παρῆσαν ἐς τὴν Λακεδαίμονα καὶ ̓Αλκιβιάδης μετὰ τῶν ξυμφυγάδων, περαιωθεὶς τότ ̓ εὐθὺς ἐπὶ πλοίου φορτηγικοῦ ἐκ τῆς Θουρίας ἐς Κυλλήνην τῆς Ἠλείας πρῶτον, ἔπειτα ὕστερον ἐς τὴν Λακεδαίμονα αὐτῶν τῶν Λακεδαιμονίων μεταπεμψάντων ὑπόσπον δος ἐλθών· ἐφοβεῖτο γὰρ αὐτοὺς διὰ τὴν περὶ τῶν Μαντινι κῶν πρᾶξιν. καὶ ξυνέβη ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τῶν Λακεδαιμονίων τούς τε Κορινθίους καὶ τοὺς Συρακοσίους τὰ αὐτὰ καὶ τὸν Αλκιβιάδην δεομένους πείθειν τοὺς Λακεδαιμονίους. καὶ διανοουμένων τῶν τε ἐφόρων καὶ τῶν ἐν τέλει ὄντων πρέσβεις πέμπειν ἐς Συρακούσας κωλύοντας μὴ ξυμβαίνειν Αθηναίοις, βοηθεῖν δὲ οὐ προθύμων ὄντων, παρελθὼν ὁ ̓Αλκιβιάδης παρώξυνέ τε τοὺς Λακεδαιμονίους καὶ ἐξώρμησε λέγων τοιάδε.

CH. LXXXIX.—XCII. Alcibiades incites the Spartans to send help to Syracuse. His speech.

«ΑΝΑΓΚΑΙΟΝ περὶ τῆς ἐμῆς διαβολῆς πρῶτον ἐς ὑμᾶς εἰπεῖν, ἵνα μὴ χεῖρον τὰ κοινὰ τῷ ὑπόπτῳ μου ἀκροά σησθε. τῶν δ ̓ ἡμῶν προγόνων τὴν προξενίαν ὑμῶν κατά τι ἔγκλημα ἀπειπόντων αὐτὸς ἐγὼ πάλιν ἀναλαμβάνων ἐθερά πευον ὑμᾶς ἄλλα τε καὶ περὶ τὴν ἐκ Πύλου ξυμφοράν. καὶ

is added as a further explanation. In the passage in the text we might construe, ‘passed a decree, the result intended being, to aid. Below, παρῆσαν takes ἐς τὴν Λακεδαίμονα, as equivalent to ἀφίκοντο.

διανοουμένων] ‘Having plans running through their minds,' i. e. 'intending.' κωλύσοντας μὴ ξυμβαίνειν] see on ch. 2, for the negative μή.

παρώξυνέ τε] Παροξύνω seems to mean, 'to sharpen anything by grinding it along another.'

ἐξώρμησε] he started them from their lethargy;' or, 'completely roused them.'

LXXXIX. τῶν δ ̓ ἡμῶν προγόνων] The plural can only be explained by supposing Alcibiades to include with himself some member, or members, of his family, who may have shared his flight: it certainly cannot refer to himself alone.

ἀπειπείν] ‘to order a thing away from one, to disclaim. Καταλλάσσεσθαι seems to be, 'to barter one thing, putting it down for another.'

« ForrigeFortsett »