Usque dum, fulgore magis magis jam
Languido circum, variata nubes
Labitur furtim, viridisque in umbras
Scena recessit.

O ego felix, vice si (nec unquam
Surgerem rursus) simili cadentem
Parca me lenis sineret quieto

Fallere letho!

Multa flagranti radiisque cincto

Integris ah! quam nihil inviderem,

Cum Dei ardentes medius quadrigas

Sentit Olympus?

ALCAIC FRAGMENT.

[Added to the preceding, in a postscript, and here printed from

Gray's MS.-ED.]

O LACRYMARUM Fons, tenero sacros

Ducentium ortus ex animo; quater
Felix in imo qui scatentem
Pectore te, pia Nympha, sensit!

SAPPHICS.

[This is the opening of a letter, otherwise in prose, sent to Richard West from Genoa on the 21st of November 1739. Mason is responsible for the text.-ED.]

HORRIDOS tractus, Boreæque linquens

Regna Taurini fera, molliorem

Advehor brumam, Genuæque amantes

Litora soles.

ELEGIACS.

[Suggested by a visit to the site of the Battle of Trebia, and sent to R. West from Florence on the 15th of January 1740.. Mason is responsible for the text.—ED.]

QUA Trebiae glaucas salices intersecat unda,
Arvaque Romanis nobilitata malis,
Visus adhuc amnis veteri de clade rubere,
Et suspirantes ducere moestus aquas,
Maurorumque ala, et nigræ increbescere turmæ,
Et pulsa Ausonidum ripa sonare fuga.

CARMEN AD C. FAVONIUM ZEPHYRINUM.

[Sent to Richard West from Rome in May 1740. It is here printed from the copy in Gray's handwriting among the Stonehewer MSS., to which the poet has himself appended this note :-"Wrote at Rome, the latter end of the spring 1740, after a journey to Frascati and the Cascades of Tivoli."-ED.]

VOL. I.

MATER rosarum, cui teneræ vigent
Auræ Favoni, cui Venus it comes
Lasciva, Nympharum choreis

Et volucrum celebrata cantu!

Dic, non inertem fallere qua diem
Amat sub umbra, seu sinit aureum
Dormire plectrum, seu retentat
Pierio Zephyrinus antro,

Furore dulci plenus, et immemor
Reptantis inter frigora Tusculi

N

Umbrosa, vel colles amici

Palladiæ superantis Albæ.

Dilecta Fauno, et capripedum choris Pineta, testor vos, Anio minax Quæcunque per clivos volutus

Præcipiti tremefecit amne,

Illius altum Tibur, et Æsulæ
Audisse sylvas nomen amabiles,
Illius et gratas Latinis

Naiasin ingeminasse rupes;
Nam me Latinæ Naiades uvida
Videre ripa, qua niveas levi
Tam sæpe lavit rore plumas

Dulcè canens Venusinus ales Mirum! canenti conticuit nemus, Sacrique fontes, et retinent adhuc (Sic Musa jussit) saxa molles

;

Docta modos, veteresque lauri. Mirare nec tu me citharæ rudem Claudis laborantem numeris: loca Amoena, jucundumque ver incompositum docuere carmen; Hærent sub omni nam folio nigri Phoebea luci (credite) somnia, Argutiusque et lympha et auræ Nescio quid solito loquuntur.

FRAGMENT OF A LATIN POEM ON

THE GAURUS.

[Sent to Richard West from Florence in a letter dated September 25, 1740. It is here printed from a copy in Gray's handwriting among the Stonehewer MSS., to which the poet has appended this note :- -"Rome, July 1740; just returned from Naples."-ED.]

NEC procul infelix se tollit in æthera Gaurus,
Prospiciens vitreum lugenti vertice pontum :
Tristior ille diu, et veteri desuetus oliva
Gaurus, pampineæque eheu jam nescius umbræ ;
Horrendi tam sæva premit vicinia montis,
Attonitumque urget latus, exuritque ferentem.

Nam fama est olim, media dum rura silebant
Nocte, Deo victa, et molli perfusa quiete,
Infremuisse æquor ponti, auditamque per omnes
Latè tellurem surdùm immugire cavernas :
Quo sonitu nemora alta tremunt: tremit excita tuto
Parthenopea sinu, flammantisque ora Vesevi.
At subitò se aperire solum, vastosque recessus
Pandere sub pedibus, nigraque voragine fauces;
Tum piceas cinerum glomerare sub æthere nubes
Vorticibus rapidis, ardentique imbre procellam.
Præcipites fugere feræ, perque avia longè
Silvarum fugit pastor, juga per deserta,

Ah, miser! increpitans sæpè alta vocè per umbram Nequicquam natos, creditque audire sequentes. Atque ille excelso rupis de vertice solus

Respectans notasque domos, et dulcia regna,
Nil usquàm videt infelix præter mare tristi
Lumine percussum, et pallentes sulphure campos
Fumumque, flammasque, rotataque turbine saxa.

Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo ;
Mæstos confluere agricolas, passuque videres
Tandem iterum timido deserta requirere tecta :
Sperantes, si forte oculis, si forte darentur
Uxorum cineres, miserorumve ossa parentum
(Tenuia, sed tanti saltem solatia luctus)
Una colligere et justa componere in urna.
Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa parentum
(Spem miseram!) assuetosve Lares, aut rura videbunt.
Quippe ubi planities campi diffusa jacebat;
Mons novus ille supercilium, frontemque favilla
Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor
Subjectum, stragemque suam, mæsta arva, minaci
Despicit imperio, soloque in littore regnat.

Hinc infame loci nomen, multosque per annos
Immemor antiquæ laudis, nescire labores
Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu.
Non avium colles, non carmine matutino
Pastorum resonare; adeò undique dirus habebat
Informes latè horror agros saltusque vacantes.
Sæpius et longè detorquens navita proram
Monstrabat digito littus, sævæque revolvens
Funera narrabat noctis, veteremque ruinam.

Montis adhuc facies manet hirta atque aspera saxis:

Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit,
Quæ nascenti aderat; seu fortè bituminis atri