omnes qui Literarum Humaniorum studiosi sunt, contuleris beneficia, non penes me est enumerare. Id tantum affirmo, Graecis te Literis inter aequales tuos longe praestitisse. Aspicimus, nam in promptu sunt exempla, Miltoni Comum Graia ridentem. facie: aspicimus ejusdem Samson Agonisten Graiis certantem lacertis. De tota Literarum Graecarum civitate, tu, summe vir, summas laudes et perennem meritus es coronam. Datum Magnae Marclaiae IV Id. Jan. M DCCCLXXVI. PRAEFATIO PRO me ipso jam pauca adjiciam. Puer, et Carthusianae domus alumnus, hoc fere modo in rei Grammaticae studium inductus sum. Comitiis maximis, cum viva voce agebatur, in adjectivo 'ô raλaíTwρos' declinando titubavi. Nominativum femininum cum me dicere oportuisset ǹ raλaíñwpos, dixi— vae mihi— raλanópa. Dicto citius, terribili stentoreaque voce Magister doctissimus, sed idem severissimus, exclamavit, 'Quis ille puer? Quis ille puer? Dejice, dejice. Grammaticae Graecae Partem Tertiam exscribat.' Opus impositum, inter ferias, ὦ ταλαίπωρος γ' ἐγώ, ut tunc quidem putabam et lamentabar, peregi. Huic initio, huic fundamento, quicquid his multis post annis scio, id totum debetur. Accuratius et cogitare et agere didiceram. Jam inde, non ferulae timore, sed scientiae ipsius amore, profeci. Quibus adolescens studiis, et domi et Cantabrigiae, multa eheu, et longa inter impedimenta, me dedi, eadem me nunc aetate provectum oblectant et consolantur. In antiquiorum Graecorum, poetarum praecipue, libris, tanquam fragrantibus in hortis, quantum vacat a sacro quo fungor munere, spatiari me juvat. Eosdem visere, et revisere, ac pulchros, alios aliunde, flores decerpere nunquam me taedet. Quam consuetudinem meam sacri muneris functioni non impedimento, sed maximo esse adjumento reperi. Ita enim in scientia divinae illius Graecae linguae, in qua nobis tradita sunt, et alia omnia, quae ad humanitatem pertinent, et, ante omnia, Christianae fidei principia et sacerrima oracula, quotidie aliquantulum, ut spero, progredior. Id tamen pro patria, pro tota republica, vereor ac deprecor, ne, inter sexcenta hodierni diei studia, juniorum animi mentesque a pristinis illis ac puris bonae omnis disciplinae vitaeque ipsius fontibus distrahantur. Tristissimus profecto Britanniae illuxerit dies, cum fontibus iis, non exsiccatis quidem, neque enim per tota saecula exsiccari poterunt, sed neglectis, juventus nostra, spes tum Reipublicae, tum Ecclesiae, minus exactis studiis, inanibus deinceps controversiis, et postremo fabulis recentiorum temporum anilibus, sese addixerit. Omen avertat Deus Optimus Maximus; annuatque nobis, et nostris filiis ac nepotibus, ut Graecis Literis, quae (ausim enim in tanta re eadem iterum atque iterum repetere) omni plenae sunt humanitate, quae sacerrimos Novi Testamenti libros et continent et illustrant, debitum detur studium, propriusque suus honos: quod in Dei ipsius gloriam, totiusque Reipublicae incrementum et salutem eventurum sit. BENEVOLO LECTORI. HUMANUM est errare; neque dubito, quin in his paginis saepius erraverim. Errata ista nulla ex parte Censori meo illustri, sed mihi soli, precor, attribuas. Neque enim illi, quod ad Graecum textum attinet, vacabat minutissima quaeque inspicere ; neque ego in omnibus doctissimo viro obsecutus sum. Haec vero, et quae prius Latine scripsi, et notulas secuturas, ille omnino omnino non vidit. In me solum, si quid minus recte scriptum sit, tota cadit culpa. Id tantum fecit, et recte ille quidem : cum ego nonnulla voluissem non modo Latine scribere, sed vel Graece, vel Anglice, prout animus meus, sive sua cujusque linguae ratio, suaderet, mе Tоλúуλwσσov esse vetuit; cui, quantum potui, obtemperavi. Illud tamen animadvertendum esse opinor, quod transfusis ab alia in aliam linguam verbis inusitata quaedam et nova vis saepe infertur. Exemplo sit vox 'iepeús.' Pristinis Christianis in sacris suis ordinibus non usitata; deinde diacono, |