At semper miseris adtentam praebuit aurem,
Semper erat luctum prompta levare manus.
Illius admonitus aegrae solatia menti,
Auxilium cunctis spemqve tulere malis.
Felix ille dies qui te, pater optume, morum
Custodem patriae praesidiumqve dedit:
Neqvidqvam: tibi enim, celeri delapsa volatu,
Iniecit gelidas aegra senecta manus:
Et tua letiferis languebant pectora morbis,
Membraqve furtiva debilitata lue.
At tibi mens, veluti cuspis spectata per ignem,
Corporis infirmi firmior hospes erat;
Et modo soliciti vinclis exuta doloris
Principium vitae pura perennis agit.
At procul hinc quamvis caelesti luce fruaris,
Non tua Lethaeis acta prementur aqvis.
Te laudemqve tuam praesens intelligit aetas,
Te recolent grata postera secla fide.
Effigies surget caelato structa labore,
Et referent vultus marmora muta tuos:
Effigies, nostri mansurum pignus amoris,
Ardua turrita surget in aede Dei :
Ars utinam mores animumqve effingeret illum,
Non foret in toto pulcrior orbe lapis.
Vana loqvor: tantae virtutis splendida vivet
Gloria, Phidiacum qvom morietur opus.
Qvare tu nimios, Salopia, proiice luctus,
Proiice: tristitiae qvod medeatur habes :
Ille tuus periit; sed non ignotus honori :
Sat sibi, sat famae vixerat ille suae.
Sit mihi, sancte, tuam meditari comminus urnam,
Virtutesqve animo commemorare tuas.
Frigida funerea decorabo saxa cupressu,
Serta feram lacrumis humida facta meis.