Audisse sylvas nomen amabiles, Illius et gratas Latinis
Naisin ingeminâsse rupes; Nam me Latinæ Naides uvidâ
Vidêre ripâ, quâ niveas levi Tam sæpe lavit rore plumas
Dulcè canens Venusinus ales; Mirum! canenti conticuit nemus, Sacrique fontes, et retinent adhuc (Sic Musa jussit) saxa molles Docta modos, veteresque lauri. Mirare nec tu me Citharæ rudem Claudis laborantem numeris: loca Amoena, jucundumque vir in-
compositum docuere carmen ; Hærent sub omni nam folio nigri Phœbea lucî (credite) somnia, Argutiusque et lympha et auræ Nescio quid solito loquuntur.
NEC procul infelix se tollit in æthera Gaurus, Prospiciens vitreum lugenti vertice pontum : Tristior ille diu, et veteri desuetus olivâ Gaurus, pampineæque eheu jam nescius umbræ ; Horrendi tam sæva premit vicinia montis, Attonitumque urget latus, exuritque ferentem.
Nam fama est olim, mediâ dum rura silebant Nocte, Deo victa, et molli perfusa quiete, Infremuisse æquor ponti, auditamque per omnes Latè tellurem surdùm immugire cavernas:
Quo sonitu nemora alta tremunt; tremit excita tuto Parthenopea sinu, flammantisque ora Vesevi. At subitò se aperire solum, vastosque recessus Pandere sub pedibus, nigrâque voragine fauces;
a These verses were written by Gray, and sent to his friend West, with a reference to Sandys's Travels, book iv. pp. 275, 277, 278. See Sect. II. Letter xxvii. A translation of them was printed in the Gents. Mag. July, 1775.
Tum piceas cinerum glomerare sub æthere nubes 15 Vorticibus rapidis, ardentique imbre procellam. Præcipites fugere feræ, perque avia longè Sylvarum fugit pastor, juga per deserta,
Ah, miser! increpitans sæpè altâ voce per umbraın Nequicquam natos, creditque audire sequentes. Atque ille excelso rupis de vertice solus Respectans notasque domos, et dulcia regna, Nil usquàm videt infelix præter mare tristi Lumine percussum, et pallentes sulphure campos, Fumumque, flammasque, rotataque turbine saxa. 25 Quin ubi detonuit fragor, et lux reddita cœlo ; Mæstos confluere agricolas, passuque videres Tandem iterum timido deserta requirere tecta : Sperantes, si forte oculis, si forte darentur Uxorum cineres, miserorumve ossa parentum (Tenuia, sed tanti saltem solatia luctûs) Unà colligere et justâ componere in urnâ. Uxorum nusquam cineres, nusquam ossa parentum (Spem miseram!) assuetosve Lares, aut rura videbunt. Quippe ubi planities campi diffusa jacebat ;
Mons novus ille supercilium, frontemque favillâ Incanum ostentans, ambustis cautibus, æquor Subjectum, stragemque suam, mæsta arva, minaci Despicit imperio, soloque in littore regnat.
Hinc infame loci nomen, multosque per annos 40 Immemor antiquæ laudis, nescire labores Vomeris, et nullo tellus revirescere cultu. Non avium colles, non carmine matutino Pastorum resonare; adeò undique dirus habebat
Informes latè horror agros saltusque vacantes. Sæpius et longè detorquens navita proram Monstrabat digito littus, sævæque revolvens Funera narrabat noctis, veteremque ruinam. Montis adhuc facies manet hirta atque aspera saxis:
Sed furor extinctus jamdudum, et flamma quievit, 50 Quæ nascenti aderat; seu fortè bituminis atri Defluxere olìm rivi, atque effœta lacuna Pabula sufficere ardori, viresque recusat ; Sive in visceribus meditans incendia jam nunc (Horrendùm) arcanis glomerat genti esse futuræ 55 Exitio, sparsos tacitusque recolligit ignes. Raro per clivos haud secius ordine vidi Canescentem oleam: longum post tempus amicti Vite virent tumuli; patriamque revisere gaudens Bacchus in assuetis tenerum caput exerit arvis 60 Vix tandem, infidoque audet se credere cœlo.
Frigoribus juga, nec nimiùm spirantibus auris ! Alma quibus Tusci Pallas decus Apennini Esse dedit, glaucâque suâ canescere sylvâ!. Non ego vos posthàc Arni de valle videbo Porticibus circum, et candenti cincta coronâ Villarum longè nitido consurgere dorso,
Antiquamve Ædem, et veteres præferre Cupressus Mirabor, tectisque super pendentia tecta.
a See Sect. II. Letter xxx.
« ForrigeFortsett » |