novanus.

pedo Albi: Vincit vulgares, vincit beryllus arenas,

Litore in extremo quas simul vnda mouet.
Quod discin&us eras, animo quoque, carpitur

vnum,
Diluitur nimia fimplicitate tua.
Sic illi vixere, quibus fuit aurea Virgo:

Quae bene praecincós postmodo pulsa fugit.
Invide, quid tandem tunicae nocuere folutae ?

Aut tibi ventosi quid nocuere finus?
Num minus Vrbis erat cultos et Caesaris obses?

Num tibi non tuta's fecit in vibe vias ?
Noête sub obfçura quis te spoliauit amantem?

Quis tetigit ferro, durior ipse, latus?
Magis erat potuiffe tamen, nec velle triumphos:

Maior res, magnis abstinuifie, fuit.
Maluit vmbroram quercum, Nymphasque canen-

tes,
Paucaque pomosi iugera certa foli:
Pieridas Phoebumque colens in mollibus hortis,

Sederat argutas garrulus inter aues.
Marmora Moeonii vincunt monumenta libelli:

Viuitur ingenio, caetera mortis erunt.
Quid faceret? defun&us erat, coines impiger idem,

Miles et Augusti fortis, et vsque pius.
Illum piscofi viderunt saxa Pelori

Ignibus hoftilis reddere ligna ratis.
Pulvere in Emathio fortem videre Philippi.

Quam nunc ille tener, tajn gravis hoftis erat!
Cum freta Niliacae texerunt lata carinae,

Fortis erat circum, fortis et ante Ducem;
Militis Eoi fugientia terga fecutus,

Territus ad Nili dum fugit ille caput.
Pax erat: haec illos laxarunt otia cultus,

Omnia victores Marte fedente decent.
Actius ipfe lyram plectro percussit eburno,

Poftquam victrices conticuere tubae.
Hic modo miles erat, ne posset femina Romam

Dotalem stupri turpis habere fui.
Hic tela in profugos (tantum curuauerat arcum)

Misit ad extremos exorientis equos.

Bac

Pedo Albi:

; novanus.

Bacche, coloratos poftquam deuicimus Indos,

Potasti galea dulce iuuante merum.
Et tibi fecuro tunicae fluxere folutae:

Te, puto, purpureas tunc habuisse duas.
Sum memor, et certe memini fic ducere thyrsos
Brachia

purpurea candidiora niue.
Et tibi thyrlus erat gemmis ornatus et auro:

Serpentes hederae vix habuere locum. Argentata tuos etiam fandala talos

Vinxerunt certe: nec, puto, Bacche, negas. Mollius es solito mecum tum multa locutus,

Et tibi consulto verba fuere noua. Impiger Alcide, multo defunéte labore,

Sic memorant curas te posuisse tuas. Sic te cum tenera laetum lusisse puella

Oblitum Nemeae iamque, Erymanthe, tui. Vltra numquid erat? torsisti poliice fusos:

Lenifti morsu leuia fila parum. Percussit crebros te propter Lydia nodos,

Te propter dura stamina rupta manu.
Lydia te tunicas iuflit lafciua Auentes

Inter lanificas ducere saepe suas.
Claua toroia tibi pariter cum pelle iacebat,

Quam pede fufpenfo percutiebat Amor.
Quis fore credebat, premeret cum iam impiger in.

fans
Hydros ingentes vix capiente manu?
Cumue renascentem terret velociter hydram?

Frangeret immanis vel Diomedis equos ?
Vel tribus aduerlis communem fratribus aluum,

Et sex aduersas folus in arma manus?
Fudit Aloidas poftquam dominator Olympi,

Dicitur in nitidum procubuisse bouem.
Atque aquilam mifille fuam, quae quaereret ecquis

Polset amaturo vina referre Loui:
Valle fab Idaea dum te, formose facerdos,

Inuenit, et preffo molliter vngue rapit,
Sic eft: victor amet, victor potiatur in vmbra,

Vietor odorata dormiat inque rosa.

pledo Albi: Victus aret, vi&tusque metat: metus imperet illi,
720panus.

Membra nec in strata fternere discat humo.'
Tempora dispensant vsus, et tempora cultus:

Haec homines, pecudes, haec moderantur aves.
Lux est, taurus arat: nox eft, requiescit: arator

Liberat emerito feruida colla boui.
Conglaciantur aquae, fcopulis fe condit hirundo

Verberat egelidos garrula vere lacus.
Caesar amicus erat: poterat vixisse folute,

Cum iam Caefar idem, quod cupiebat, erat:
Indulfit merito; non est temerarius ille,

Vicimus: Augusto iudice dignus erat.
Argo laxa pauens postquam Scylleïa legit,

Cyaneosque metus iam religanda ratis:
Viscera dissecti mutauit in arietis agnum

Aeetis, succis omne perita suis.
His te, Maecenas, iuuenescere poffe decebat.

Haec vtinam nobis Colchidos herba foret!
Redditur arboribus florens reuirentibus aetas:

Ergo non homini, quod fuit ante, redit?
Viuacesque magis ceruos decet esse pauentes,

Si quorum in torua cornua fronte rigent?
Viuere cornices multos dicuntur in annos:

Cur nos angusta conditione sumus?
Pafcitur Aurorae Tithonus nectare coniux:

Atque ita iam tremulo nulla senecta nocet
Vt tibi vita foret semper medicamine facro,

Te vellem Aurorae complacuiffe virum.
Illius aptus eras roseas adiungere bigas

Tu dare purpurea lora regenda manu:
Tu mulcere iubam, cum iam torfiffet habenas,

Procedente die, respicientis equi.
Quaesiuere chori iuuenem fic Hesperon illum;

Quem nexum medio foluit in igne Venus;
Quem nunc in fuscis placida fub nocte nitentem

Luciferum contra currere cernis equis.
Hic tibi corycium, casias hic donat olentes,

Hic e palmiferis ballama misla iugis.
Nunc pretium candoris habes, nunc redditus ym-

bris.
Te fumus obliti decubuiffe fenem.

Ter Pedo Xibig novanus.

Ter Pylium feuere sui, ter Nestora canum:

Dicebant tamen hunc non satis esse senem.
Neftoris annofi vixilles faecula, si me

Dispensata tibi ftamina nente foret.
Nunc ego quod poflum: Tellus leuis ofía teneto,

Pendula librato pondus et ipsa tuum.
Semper serta tibi dabimus, tibi femper odores:

Non vnquam sitiens, florida femper eris.

S. B. II. E. 123. Unter seinen Gedichten find fies benzehn Elegieen befindlich, die schon in der Abficht merts würdig sind, daß sie die ersten in italiänischer Sprache waren. Zur Versart wählte Ariost die terze rime, die auch, ihrer Freiheit und ihrer wohlklingenden Verbindung und Folge wegen, sehr bequem für diese Gattung find. Crescembeni erklärt, dieses Umftands halber, die ariostischen Elegieen für capitoli; allein ihr Inhalt, der am Ende doch hier allein ents fcheidet, ist größtentheils vślig elegisch, und ihr sanftes, oft schwermüthiges, Kolorit, verbunden mit einer sehr glücks lichen, barmonischen, oft petrarchischen Sprache, giebt ihs nen unter den kleinern Arbeiten dieses Dichters einen febr porzüglichen Wexth.

ELEGI A X.

O Lieta piaggia, o solitaria valle,

Occulto monticel che mi difendi

L'ardente sol con le tue ombrose spalle.
O, fresco e chiaro rivo che discendi

Nel bel pratel tra le fiorite fponde,

E dolce ad ascoltar mormorio rendi,
O se Driada alcuna si nasconde

Tra queste piante, o se invisibil nuota

Leggiadra Ninfa tra le gelid'onde,
O l'alcun Fauno qui l'avventa eruota

O contemplando sta l'alma beltade

D'alcuna Diva a'mortal'occhj ignota,
O nudi faili, o malagevol ftrade,

O tener' erbe, o ben nudriti fiori

Da tepid' aure e liquide rugiade,
Faggi, Pini, Genepri, Olive, Allori,

Virgulti, Sterpi, o l'altro qui si trova
Ch' abbia notizia de' mie' antiqui amori:

Para