Sidebilder
PDF
ePub

Elegieen.

Tyrt å us.

Die Lebenszeit dieses griechischen Dichters fållt in die erste Hälfte des 34ßten Jahrhunderts d. W. Er war ein Athenienser, und Anführer der Spartaner wider die Messener. Jene ermunterte er durch seine elegische Gesänge vor und während der ersten Schlacht, und als diese ungünstig für die Spartaner ausfiel, suchte der Dichter ihren Muth durch seiz nen Gesang aufs neue zu beleben; und der Erfolg war glückz licher. Uns find jedoch nur drei Bruchstücke dieser Elegieen übrig, von welchen das nachstehende wahrscheinlich nach jez ner ersten unglücklichen Schlacht gesungen wurde, um durch das Gefühl ihrer ehrenvollen Abkunft und durch Vertrauen zum Schuß der Götter die Spartaner aufs neue zum stands haften und muthigen Angriffe des Feindes zu befeuern.

Tyrtâus.

Ἀλλ'! Ηρακλῆος γὰρ ἀνικήτου γένος ἐσὲ
Θαρσείτ', ούπω Ζεύς αὐχένα λοξὸν ἔχει,
Μηδ ̓ ἀνδρῶν πληθὸν δειμαίνετε, μηδὲ φοβείσθε,
Ἰθὺς δ ̓ ἐς προμάχους ασπίδ' ανὴς ἐχέτως

Tyrtius. Εχθραν μὲν ψυχὴν θέμενος, θανάτου δὲ μελαίνας

Κῆρας, ἱσ ̓ αὐγαῖσιν ἠελίοι, φίλας.

Ἴδε γὰρ ὡς Ἀρέως πολυδακρυτου ἔργ ̓ ἀρίδηλα,

ώς

Εὖ δ ̓ ὀργήν ἐδάητ ̓ ἀργαλέου πολέμου·

Καὶ πρὸς φευγόντων τε διωκόντων τ ̓ ἐγένεπε,
Ω νέοι, αμφοτέρων δ ̓ εἰς κόρον ηλάσατε.
Οἱ μὲν γὰρ τολμῶσι, παρ' ἀλλήλοισι μένοντες,
Εἰς τ ̓ αὐτοσχεδίην και προμάχους ἰέναι,
Παυρότεροι θνήσκουσι, σώουσι δὲ λαόν ὀπίσσω
Τρεσσάντων δ' ἀνδρῶν πᾶσ ̓ ἀπόλωλ ̓ ἀρετή.
Οὐδείς άν ποτε ταύτα λέγων ανύσειεν έκαςα,

Οσσ', ἐὰν αἰχμὰ πάθη, γίγνεται ἀνδρὶ κακά.
̓Αργαλεόν γὰρ ὄπισθε μετάφρενον ἐτι δαίζειν
Ανδρὸς φεύγοντος δηίῳ ἐν πολέμῳ.
Αἰχρόν δ' εςι νέκυς κατακείμενος ἐν κονίησι

Νῶτον ἔπιπ ̓ αἰχμῇ δουρὶς ἐληλαμένος.

Αλλά τις εὖ διαβὰς μενέτω ποσιν ἀμφοτέροισι
Στηριχθεὶς ἐπὶ γῆς, χέλος ἰδοῦσι δακῶν,
Μηρούς τε, κνήμας τε κάτω, και σέρνα, καὶ ώμους
Ασπίδος ευρείης γαςρὶ καλυψάμενος
Δεξιτερῇ δ' ἐν χειρὶ τινασσέτῳ ὄβριμον ἔγχος,

Κινείτω δὲ λόφον δεινὸν ὑπέρ κεφαλῆς.

Έρδων δ ̓ ἔβριμα ἔργα, διδασκέπω πολεμίζειν,

[blocks in formation]

Ἢ ξίφει οὐτάζων, δήϊον άνδρ ̓ ἑλέτω

Καὶ πόδα πάς ποδὶ θεῖς, καὶ ἐπ' ἀσπίδος ασπίδ' ἐρείσας,

Εν δὲ λόφον τε λόφω, καὶ κυνέην κυνέη,

Καὶ

1

Καὶ σέρνον σέρνω, πεπλημένος ἀνδρὶ μαχέσθω,
Η ξίφεος κώπην, ή δορυ μακρόν ἑλων.

Ὑμεῖς δ ̓ ὦ γυμνήτες, ὑπ ̓ ἀσπίδος ἄλλοθεν ἄλλος

Πτώσσοντες, μεγάλοις σφάλλετε χερμαδίοις Δούρασὶ τε ξεσοῖσιν ακοντίζοντες ἐς αὐτούς,

Τοῖσι πανεπλίτοις ἐγγύθεν ἱςάμενοι,

Tyrtaus.

grimmermus.

Mimner mu s.

Auch von den Elegicen dieses Dichters, der Solon's Zeitgenosse war, giebt es nur kurze und wenige Fragmente. Von seinem Leben weiß man nur, daß er aus Kolophon, eis ner blühenden Stadt Joniens, gebürtig gewesen. Der üppisge, weiche Ton, und die schmachtende, unmännliche Klage, welche in diesen Versen herrscht, ist gegen die feste, edle Sprache des Tortåus sehr abstechend. Der Inhalt der beis den følgenden kleinen Bruchstücke ist Bedauern der so schnell enteilenden Jugend, und Jammern über die Beschwerden des Alters.

I.

Ημείς δ ̓ οἷα τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ὥρη

"

Ἦρος, ότ' α'ψαὐγὴ αύξεται ἠελίου,

Τοῖς ἵκελοι, πήχυιον ἐπὶ χρόνον άνθεσιν ήβης
Τερπόμεθα, πρὸς θεῶν εἰδότες οὔτε κακόν,
Οὔτ' αγαθόν. Κῆρες δὲ παρεσήκασι μέλαινα
Ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος αργαλέου,
Ἡ δ' ἑτέρη θανάτοιο· μίνυνθα δὲ γίγνεται ήβης
Καρπός, ὅσον τ' ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιος,
Αὐτας ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ώρης
Αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον, ή βίοτος.

Πολλὰ γὰς ἐν θυμῷ, κακὰ γίγνεται άλλοτε δ' οἶκος
Τρυχονται, πενίης δ' ἔργ ̓ ὀδυνηρὰ πέλει
* Άλλος δ ̓ αὖ παίδων ἐπιδεύεται, ὧν τε μάλισα

μείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Αἴδην

Αλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον· οὐδὲ τις ἐσὶν
Ανθρώπων, ὦ Ζεὺς μὴ κακὰ πολλὰ διδοῖ

2.

Αὐτίκ ̓ ἐμοὶ κατὰ μὲν χροιὴν ῥέει ἄσπετος ιδρώς
Ποιοῦμαι δ' ἐσορῶν ἄνθος ομηλικίης
Τερπνὸν ὁμῶς καὶ καλὸν, ἐπεὶ πλέον ὠφελεν είναι
Ἀλλ ̓ ὀλιγοχρόνιον γίγνεται, ὥσπερ όνας,
Ήβη τιμήεσσα· τὸ δ' ἀργαλέον καὶ ἄμορφον

Γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτίχ ̓ ὑπερκρέμαται, Εχθρὸν ὁμῶς καὶ ἄτιμον, ὃ τ' ἄγνωςον τιθεί ανδρα βλάπτει δ' ὀφθαλμοὺς καὶ νόον αμφιχυθένα

Mimnermus.

« ForrigeFortsett »