Imputat, atque uxor quòd non tua pressa catenis,
Objecta et sævæ plausibus urbis eo:
Quin tu pro tantis cepisti præmia factis, Magnum Romanæ pignus amicitiæ ! Scipiadæ excuses, oro, si tardius utar
Munere. Non nimiùm vivere, crede, velim. Parva mora est, breve sed tempus mea fama requirit: Detinet hæc animam cura suprema meam. Quæ patriæ prodesse meæ Regina ferebar, Inter Elisæas gloria prima nurus,
Ne videar flammæ nimis indulsisse secundæ, Vel nimis hostiles extimuisse manus. Fortunam atque annos liceat revocare priores, Gaudiaque heu! quantis nostra repensa malis. Primitiasne tuas meministi atque arma Syphacis Fusa, et per Tyrias ducta trophæa vias! (Laudis at antiquæ forsan meminisse pigebit, Quodque decus, quondam causa ruboris erit.) Tempus ego certe memini, felicia Pœnis Quo te non puduit solvere vota deis; Moniaque intrantem vidi: longo agmine duxit Turba salutantum purpureique patres.
Fœminea ante omnes longe admiratur euntem Hæret et aspectu tota caterva tuo.
Jam flexi, regale decus, per colla capilli, Jam decet ardenti fuscus in ore color! Commendat frontis generosa modestia formam, Seque cupit laudi surripuisse suæ. Prima genas tenui signat vix flore juventas, Et dextræ soli credimus esse virum. Dum faciles gradiens oculos per singula jactas, (Seu rexit casus lumina, sive Venus)
In me (vel certè visum est) conversa morari Sensi; virgineus perculit ora pudor. Nescio quid vultum molle spirare tuendo, Credideramque tuos lentius ire pedes. Quærebam, juxta æqualis si dignior esset, Quæ poterat visus detinuisse tuos: Nulla fuit circum æqualis quæ dignior esset, Asseruitque decus conscia forma suum. Pompæ finis erat. Totâ vix nocte quievi: Sin premat invitæ lumina victa sopor, Somnus habet pompas, eademque recursat imago; Atque iterum hesterno munere victor ades.
UNDE Animus scire incipiat: quibus inchoet orsa Principiis seriem rerum, tenuemque catenam Mnemosyne: Ratio unde rudi sub pectore tardum Augeat imperium; et primum mortalibus ægris Ira, Dolor, Metus, et Curæ nascantur inanes, Hinc canere aggredior. Nec dedignare canentem,
O decus! Angliacæ certe O lux altera gentis! Si quà primus iter monstras, vestigia conor Signare insertâ, tremulâque insistere plantâ. Quin potius duc ipse (potes namque omnia) sanctum Ad limen (si ritè adeo, si pectore puro),
Obscuræ reserans Naturæ ingentia claustra. Tu cæcas rerum causas, fontemque severum Pande, Pater; tibi enim, tibi, veri magne Sacerdos, Corda patent hominum, atque altæ penetralia Mentis. Tuque aures adhibe vacuas, facilesque, Favonî, (Quod tibi crescit opus) simplex nec despice carmen, Nec vatem: non illa leves primordia motus,
Quanquam parva, dabunt. Lætum vel amabile quicquid
Usquam oritur, trahit hinc ortum; nec surgit ad auras, Quin ea conspirent simul, eventusque secundent. Hinc variæ vitaï artes, ac mollior usus, Dulce et amicitiæ vinclum: Sapientia dia Hinc roseum accendit lumen, vultuque sereno Humanas aperit mentes, nova gaudia monstrans, Deformesque fugat curas, vanosque timores: Scilicet et rerum crescit pulcherrima Virtus. Illa etiam, quæ te (mirùm) noctesque diesque Assiduè fovet inspirans, linguamque sequentem Temperat in numeros, atque horas mulcet inertes; Aurea non aliâ se jactat origine Musa.
Principio, ut magnum fœdus Natura creatrix Firmavit, tardis jussitque inolescere membris Sublimes animas; tenebroso in carcere partem Noluit ætheream longo torpere veterno : Nec per se proprium passa exercere vigorem est, Ne sociæ molis conjunctos sperneret artus, Ponderis oblita, et cœlestis conscia flammæ.
Idcircò innumero ductu tremere undique fibras Nervorum instituit: tum toto corpore miscens Implicuit latè ramos, et sensile textum, Implevitque humore suo (seu lympha vocanda, Sive aura est) tenuis certè, atque levissima quædam Vis versatur agens, parvosque infusa canales Perfluit; assiduè externis quæ concita plagis, Mobilis, incussique fidelis nuntia motûs, Hinc indè accensâ contage relabitur usque Ad superas hominis sedes, arcemque cerebri. Namque illic posuit solium, et sua templa sacravit Mens animi: hanc circum coëunt, densoque feruntur Agmine notitiæ, simulacraque tenuia rerum: Ecce autem naturæ ingens aperitur imago Immensæ, variique patent commercia mundi. Ac uti longinquis descendunt montibus amnes Velivolus Tamisis, flaventisque Indus arenæ, Euphratesque, Tagusque, et opimo flumine Ganges, Undas quisque suas volvens, cursuque sonoro In mare prorumpunt: hos magno acclinis in antro Excipit Oceanus, natorumque ordine longo Dona recognoscit venientûm, ultròque serenat Cæruleam faciem, et diffuso marmore ridet. Haud aliter species properant se inferre novellæ Certatim menti, atque aditus quino agmine complent. Primas tactus agit partes, primusque minutæ Laxat iter cæcum turbæ, recipitque ruentem. Non idem huic modus est, qui fratribus: amplius ille Imperium affectat senior, penitusque medullis, Visceribusque habitat totis, pellîsque recentem Funditur in telam, et latè per stamina vivit. Necdum etiam matris puer eluctatus ab alvo Multiplices solvit tunicas, et vincula rupit;
Sopitus molli somno, tepidoque liquore
Circumfusus adhuc: tactus tamen aura lacessit Jamdudum levior sensus, animamque reclusit. Idque magis simul, ac solitum blandumque calorem Frigore mutavit cœli, quod verberat acri Impete inassuetos artus: tum sævior adstat Humanæque comes vitæ Dolor excipit; ille Cunctantem frustrà et tremulo multa ore querentem Corripit invadens, ferreisque amplectitur ulnis. Tum species primùm patefacta est candida Lucis (Usque vices adeò Natura bonique, malique, Exæquat, justâque manu sua damna rependit) Tum primùm, ignotosque bibunt nova lumina soles. Carmine quo, Dea, te dicam, gratissima cœli Progenies, ortumque tuum; gemmantia rore Ut per prata levi lustras, et floribus halans Purpureum Veris gremium, scenamque virentem Pingis, et umbriferos colles, et cærula regna? Gratia te, Venerisque Lepos, et mille Colorum, Formarumque chorus sequitur, motusque decentes. At caput invisum Stygiis Nox atra tenebris Abdidit, horrendæque simul Formidinis ora, Pervigilesque æstus Curarum, atque anxius Angor: Undique lætitiâ florent mortalia corda,
Purus et arridet largis fulgoribus Æther. Omnia nec tu ideò invalidæ se pandere Menti (Quippe nimis teneros posset vis tanta diei Perturbare, et inexpertos confundere visus) Nec capere infantes animos, neu cernere credas Tam variam molem, et miræ spectacula lucis: Nescio quâ tamen hæc oculos dulcedine parvos Splendida percussit novitas, traxitque sequentes;
« ForrigeFortsett » |